Πέτα Ψηλά
Φεύγα μακριά, ω κόρη, μακριά
απ’ τα σαγόνια του δράκοντα
κι ελεύθερη σαν την σελήνη, πέτα ψηλά!
Φώτισε το κάρμα που σε εμποδίζει
κι έτσι με ελεύθερη καρδιά πέτα ψηλά!
Μπικσούνι Μούκτα (6ος αι. π.Χ.)
Βιάσου Eσύ που Aναζητάς
Βιάσου εσύ που αναζητάς.
Έχεις καιρό ακόμη, ψάξε για τον Φίλο.
Βγάλε φτερά και πέτα.
Έχεις καιρό ακόμη, ψάξε για τον Φίλο.
Γέμισε τα πνευμόνια με πρανά
σαν το φυσερό του σιδερά.
Να πώς θα μετατρέψεις σε χρυσό το σίδερο.
Έχεις καιρό ακόμη, ψάξε για τον Φίλο.
Ο Δρόμος της Γνώσης Είναι ένας Μυστικός Κήπος
Ο δρόμος της γνώσης είναι ένας μυστικός κήπος.
Περιφρούρησέ τον με το οχυρό του διαλογισμού,
της αυτοπειθαρχίας και της υπηρεσίας προς άλλους.
Έτσι ό,τι κάνεις θα είναι μια θυσία στην μεγάλη Μητέρα.
Λαλεσβάρι (1320-1392 μ.Χ.)
Ζαφείρια κρύβονται στην Γη
Ζαφείρια κρύβονται στην γη
και μια γλύκα στα ώριμα φρούτα·
χρυσάφι κρύβεται στα βράχια
και στους σπόρους το αγνό λάδι.
Παρόμοια η απειροσύνη
είναι κρυμμένη μέσα στην καρδιά σου.
Πράγματι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει
τους τρόπους του Λευκού Γιασεμιού.
Μαχαντέβι (1130 μ.Χ.)
Τελειώνει η μέρα μες στη νύχτα
Τελειώνει η μέρα μες στη νύχτα.
Το εξωτερικό χάνεται στο εσωτερικό.
Το φεγγάρι χάνεται στην έκλειψη
κι ο νους χάνεται στον διαλογισμό
βαθιά μες στην κενότητα.
Υπάρχει ένας Ουρανός στη Γη
Πρέπει να ξέρεις ότι υπάρχει
κι ένας ουρανός στη γη.
Ανακάλυψέ τον με εστιασμένο νου,
αν επιθυμείς την αθανασία.
Όταν θα έχεις αντιληφθεί πλήρως
το νόημα των γιν και γιάνγκ
θα αντιληφθείς την αρχέγονη ενέργεια
που είναι η πηγή τους.
Τσ’ουέι Σάο-συάν (795-817 μ.Χ.)
Νοστάλγησα να φύγω μακριά
Νοστάλγησα να φύγω μακριά
από το σφύριγμα του τελειωμένου ψέματος
και τις συνεχείς κραυγές του παλιού φόβου
που γίνονται πιο φοβερές καθώς το φως της μέρας
σβήνει πάνω απ' το λόφο και τη βαθιά θάλασσα.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Νοστάλγησα να φύγω μακριά, αλλά φοβάμαι
μήπως και η ζωή, ατέλειωτη ακόμη, αναφλεγεί
από τη φλόγα της παλιάς φωλιάς στο χώμα
και σκάζοντας στον αέρα, μισότυφλο με αφήσει.
- Ντύλαν Τόμας.
Hora Inmensa
Μια καμπάνα μόνο κι ένα πουλί σπάζουν τη σιωπή...
Είναι σαν να μιλάνε και τα δυο με τον ήλιο που δύει.
Σιωπή μαλαματένια, κρυστάλλινο το ηλιοβασίλεμα.
Μια αγνή αύρα κουνάει των δέντρων τα δροσερά κλωνάρια
και πέρα από όλα αυτά
ένα διάφανο ποτάμι ονειρεύεται ότι κυλώντας πάνω από μαργαριτάρια
σπάζει τα όριά του
και χύνεται στο άπειρο
- Χουάν Ραμόν Χιμένεθ.
Το Μυστικό
Αν και το μυστικό είναι μπροστά μας,
πρέπει να ψάξουμε για να το βρούμε·
μόνο αν στρέψεις τα μάτια σ’ αυτό
θα αντιληφθείς τα βάθη του θείου σχεδίου.
Η μέθοδος για την καλλιέργεια της ουσίας
δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια·
όταν διαλυθεί το κάρμα, θα μπορέσεις
να αντιληφθείς τον αληθινό σου Νου.
Τ’ανγκ Γκουάνγκ-τσεν
Η Ψυχή μου είναι στα Βουνά
Το σώμα μου ζει στην πόλη,
αλλά η ψυχή μου είναι στα βουνά.
Τα παιχνίδια στο κουκλοθέατρο
δεν τα παίρνει κανείς στα σοβαρά.
Ακόμη κι ένα μεγάλο βουνό χωράει
σε έναν σπόρο σουσαμιού.
Όλα τα λόγια του κόσμου
μπορεί μεμιάς να διαγραφούν.
Γου Τσ’άι-λουάν (810-910 μ.Χ.)
Η μαγική ωδή του πολεμιστή
Είμαι ήδη δοσμένος στη δύναμη
που εξουσιάζει το πεπρωμένο μου.
Δεν προσκολλώμαι σε τίποτε,
έτσι δεν έχω κάτι για να υπεραστπιστώ.
Σκέψεις δεν έχω
έτσι θα βλέπω καθαρά.
Τίποτε δεν φοβάμαι,
έτσι θα θυμηθώ τον εαυτό μου.
Αποσπασμένος και ήρεμος
θα ελευθερωθώ, πετώντας πέρα από τον Αετό.
- Κάρλος Καστανέντα, Το Δώρο του Αετού.
Η Φύση του Κόσμου
Έτσι με την έριδα πάντοτε κυβερνιούνται τα πάντα.
από το παν όλα γίνονται και από όλα το παν.
Τα πάντα ένα είναι, καθετί μέρος του όλου, και στο ένα είναι όλα.
Γιατί από το ένα, που ήταν κάποτε ολότητα, τα πάντα έγιναν.
Και από τα πάντα θα έλθει καιρός που πάλι ένα θα γίνει,
αφού πάντοτε ήταν ένα και πολλά, αν και δεν μπορεί κανείς
να δει πολλές φορές τα ίδια. Ούτε τέρμα θα υπάρχει,
αλλά τέρματα υπάρχουν πολλά, καθώς στο ίδιο γένος όλα ανήκουν.
Γιατί ο αιώνιος θάνατος όλα τα τυλίγει, αφού θνητά είναι
και κάθε φθαρτό πεθαίνει. Μα αυτό που υπάρχει
αν και διάφορες μορφές και σχήματα παίρνει και τρόπους
αλλάζει, κρύβοντας την ουσία όλων, αθάνατο είναι
και θα υπάρχει πάντα, γιατί τέτοια η φύση του είναι.
- Λίνου, Περί Φύσεως Κόσμου (Στοβαίος, Ι, Χ, 5).
Η Χώρα της Αιώνιας Νεότητας
(Ο Μιντίρ, πρίγκιπας των Νταναάν της Ιρλανδίας ζητάει από την αγαπημένη του Ίτεν
να τον ακολουθήσει στη νεραϊδένια χώρα)
Ω ομορφομαλλούσα! Θα έλθεις μαζί μου
στην εξωτική χώρα που 'ναι δική μου,
όπου τα μαλλιά των ανθρώπων είναι χρυσαφένια
και το όμορφο σώμα τους είναι χιονένιο;
Δεν υπάρχουν θλίψεις εκεί, ούτε φροντίδες·
λευκά είναι τα δόντια τους, μαύρα τα τσίνουρά τους.
Η χαρά των ματιών είναι το σημάδι των αρχόντων
και τα μάγουλά τους σαν άνθη δακτυλίτιδας.
Ροδοκόκκινα είναι τα λουλούδια στα λιβάδια,
πιτσιλωτά σαν τα αυγά του κότσυφα.
Αν και είναι όμορφη η θέα των πεδιάδων της 'Ινισφελ,
οι δικές μας πεδιάδες είναι ασυγκρίτως ανώτερες.
Όσο μεθυστικό κι αν είναι το κρασί της Ίνισφελ,
δεν συγκρίνεται με το νέκταρ της μεγάλης χώρας·
η μόνη χώρα που υμνώ είναι εκείνη η χώρα,
όπου κανείς δεν πεθαίνει από θλιβερά γεράματα.
Ποτάμια με γάργαρα νερά διασχίζουν την πατρίδα μου,
όπου υπάρχουν τα ωραιότερα λιβάδια και αμπέλια·
όμορφοι άνθρωποι δίχως ψεγάδια
ερωτεύονται άδολα χωρίς προσποίηση.
Μπορούμε και βλέπουμε όλους από παντού,
ενώ οι άλλοι δεν μπορούν να μας δουν,
γιατί είναι το προπατορικό αμάρτημα
που σκοτεινιάζει το μάτι και δεν βλέπουν.
Ω ομορφομαλλούσα! Αν έλθεις στη γενναία χώρα μου,
χρυσά μαλλιά θα πέφτουν στους ώμους σου,
αμβροσία και νέκταρ θα είναι η τροφή σου
και θα είσαι πάντα μαζί μου, ω ομορφομαλλούσα.
- Ο θρήνος της Ίτεν (από το Κίτρινο Βιβλίο του Λέκαν)
Οι Αρχαίοι Σοφοί
Οι αρχαίοι σοφοί, μυστηριώδεις και σκοτεινοί,
ήταν ακατανόητοι για τους καιρούς τους.
Αφού λοιπόν δεν καταλαβαίνονταν,
ας πούμε καλύτερα πώς φαίνονταν:
Συγκρατημένοι σαν να περνούσαν ένα ποτάμι τον χειμώνα,
τι σύνεση!
Σαν να παραμόνευε παντού γύρω ο κίνδυνος,
τι προσοχή!
Σαν να ήταν παντού φιλοξενούμενοι,
τι αξιοπρέπεια!
Σαν τον πάγο που αρχίζει να λιώνει,
τι ταπεινότητα!
Σαν το παρθένο δάσος το ανέγγιχτο,
τι ειλικρίνεια!
Σαν μια όαση που περιμένει τον οδοιπόρο,
τι δεκτικότητα!
Σαν έναν χείμαρρο που τρέχει ορμητικά,
τι θολερότητα!
Αλλά ποιος προχωρώντας θολός, επιστρέφει διαυγής;
Ποιος, ενώ είναι αδρανής, γεμίζει τους άλλους με ζωή;
Είναι αυτός που ακολουθεί το Τάο χωρίς απληστία,
που αντέχει στη φθορά χωρίς ανανέωση.
- Λάο Τσε, Τάο Τε Τζιγκ, 15.
Αγγελική Πτήση
Υπάρχουν άγγελοι που μοίρα τους είναι
να πετάνε χαμηλά στις σκοτεινές ομίχλες.
Συχνά παγιδεύονται και για ένα διάστημα
χάνουν τις φτερούγες τους και χάνονται
μερικές φορές σχεδόν για μια ζωή.
Τι σημασία έχει; Είναι ακόμη άγγελοι
και φυσικά δεν πεθαίνουν οι άγγελοι ποτέ.
Ξέρουν πως η ομίχλη έστω και για λίγο
θα καθαρίσει κάποια μέρα.
Και ακόμη ξέρουν ότι τελικά
θα ανυψωθούν ξανά στον χρυσαφένιο ουρανό.
- "Blue Scout".
Η Τελική Επίτευξη
Πανγκ Γιουν (740-808 μ.Χ.
Το παρελθόν έχει τώρα περάσει
μην προσπαθείς να το επαναφέρεις.
Το παρόν ποτέ δεν παραμένει,
μην προσπαθείς να το κρατήσεις.
Από τη μια στιγμή στην άλλη.
Το μέλον δεν έχει έλθει ακόμη,
μην το σκέφτεσαι από τώρα.
Ότιδήποτε πέφτει στη ματιά σου,
άφησε το να προβάλλει.
Δεν υπάρχουν εντολές
που πρέπει να τηρούνται.
Δεν υπάρχει κανένα μίασμα
που πρέπει να καθαριστεί.
Με έναν άδειο και διορατικό νου
όλα τα πράγματα φαίνονται δίχως ζωή.
Αν μπορείς και είσαι έτσι
έχεις φθάσει στην τελική επίτευξη.
Η Αιώνια Ταβέρνα
Τελικά ξέφυγες, τα κατάφερες
και αναχώρησες για το Αόρατο˙
αναρωτιέμαι – από ποιον δρόμο
μπόρεσες κι έφυγες από αυτόν τον κόσμο;
Χτύπησες δυνατά τις φτερούγες σου
και έσπασες στο τέλος το κλουβί σου·
πέταξες στον αέρα, ανέβηκες ψηλά
και πήγες στον πνευματικό τον κόσμο.
Ήσουν ένα ιδιαίτερο γεράκι
αιχμάλωτο μιας γριάς γυναίκας˙
μα όταν άκουσες το κάλεσμα,
αμέσως έφυγες για τον άμορφο κόσμο.
Ήσουν ένα μεθυσμένο αηδόνι
ανάμεσα σε κουκουβάγες˙
μα όταν ένιωσες την μυρωδιά του ροδώνα
αμέσως έφυγες για τον κήπο με τα ρόδα.
Υπέφερες πολλά απ’ το κρασί το χαλασμένο
και τελικά αναχώρησες για την αιώνια ταβέρνα.
Πήγες ίσια σαν βέλος στον στόχο της ευδαιμονίας·
πέταξες με δύναμη και έφυγες από εδώ κάτω.
Αυτός ο κόσμος σαν νεράϊδα
σου έδινε ψεύτικες ενδείξεις·
μα εσύ δεν έδωσες σημασία στις ενδείξεις
κι έφυγες για να πας στον δίχως ενδείξεις κόσμο.
Αφού έγινες ήλιος λαμπρός,
τι ανάγκη έχεις το στέμμα;
Αφού εγκατέλειψες την μέση
σε τι σου χρειάζεται η ζώνη;
Έχω ακούσει αυτά που λένε για της ψυχής το βλέμμα
όταν τα μάτια σφαλίζονται και σβήνουν·
γιατί να προσκολλάσει ακόμη στην ψυχή,
αφού έχεις πάει στην Ψυχή του Κόσμου;
Ω καρδιά, τι σπάνιο πουλί είσαι,
ώστε στο ταξίδι για τον Ευεργέτη
αναχώρησες με μόνη ασπίδα
τις δυο σου δυνατές φτερούγες.
Το ρόδο εγκαταλείπει το φθινόπωρο.
Τι θαραλλέο ρόδο που είναι,
αφού ξεφεύγει και γλιτώνει
από τον δυνατό άνεμο του φθινοπώρου.
Σαν βροχή που απ’ τον ουρανό πέφτει
πάνω στη στέγη του γήινου κόσμου,
πέφτεις κι Εσύ σε όλους τους τόπους
μα διαφεύγεις μέσα απ’ όλα τα ποτάμια.
Όμως σιγή τώρα· μείνε σιωπηλός!
Αψήφησε την επιθυμία για ομιλία·
σώπα τώρα, γιατί έφθασες στο σπίτι
εκείνου του μοναδικού σου Φίλου.
Τζαλαλεντίν Ρουμί