Η Κλήση για Βοήθεια
Κάποτε ζούσε ένας σεβάσμιος Δάσκαλος που όχι μόνο παρείχε οδηγίες στα πρακτικά μαθήματα, αλλά βοηθούσε επίσης τους μαθητές του και με πολλούς άλλους τρόπους. Ο Δάσκαλος διέθετε, μεταξύ άλλων ικανοτήτων, μια έντονη και βαθιά διορατικότητα. Οι μαθητές ήταν πεπεισμένοι ότι ο Δάσκαλός τους θα ερχόταν πάντα σε βοήθειά τους, ακόμη και χωρίς να του ζητηθεί.
Κάποτε ο Δάσκαλος είπε στον πλησιέστερο μαθητή: «Άκου τι λέει ο εσωτερικός σου εαυτός», και χαμογελώντας πρόσθεσε: «Λέει, βοήθησέ με!»
Ο μαθητής ένιωσε ντροπή και προσπάθησε να διαβεβαιώσει τον Δάσκαλο ότι ποτέ δεν θέλησε να τον επιβαρύνει με αιτήματα.
Ο Δάσκαλος τον ηρέμησε και του εξήγησε: «Φίλε μου, είμαι βέβαιος ότι ούτε η καρδιά ούτε ο νους σου ζήτησαν βοήθεια. Ξέρουν ότι η βοήθειά Μου θα έλθει την κατάλληλη στιγμή, αλλά η βαθύτερη συνείδηση κατευθύνει την φωνή προς τον Δάσκαλο με μία κλήση: Βοήθεια!
Μην ενοχλείσαι από αυτήν την κραυγή που έρχεται από την εσωτερική σου ύπαρξη, γιατί υπάρχει ένας μοναδικός δεσμός με την Ιεραρχία. Δεν ζητήσες πλούτη ή τιμές. Η ύπαρξή σου, εκφραζόμενη με αυτήν την μοναδική λέξη, είπε: ‘‘Καθοδήγησέ με!’’ Δεν έθεσες κάποιες προϋποθέσεις, αλλά απλώς ήθελες να πεις, ‘‘Κάνε ό,τι είναι καλύτερο’’. Να είσαι σίγουρος ότι όλα θα γίνουν για το καλό και Ακόμη και αν δεν αναγνωρίσεις αμέσως ποιος είναι ο σωστός τρόπος, να είσαι ωστόσο σίγουρος ότι θα ληφθούν τα καλύτερα μέτρα.
Έχεις ακούσει για τα τρία είδη σκέψης: από τον εγκέφαλο, την καρδιά και την συνείδηση. Ο εγκέφαλος είναι λογικός, η καρδιά είναι ευαίσθητη και η συνείδηση είναι σοφή. Η συνείδησή σου φωνάζει στον Οδηγό: ‘‘Βοήθεια!’’ Και η συνείδησή μου λέει το ίδιο πράγμα, και η συνείδηση του Οδηγού μου μιλάει παρόμοια. Δεν υπάρχει επιφόρτιση σε αυτήν την κλήση. Το χέρι τείνει προς τα πάνω, γνωρίζοντας ότι το χέρι της βοήθειας θα απλωθεί κατά την διάρκεια αυτής της επικίνδυνης ανόδου. Και δεν μπορούμε εμείς να κρίνουμε πού βρίσκεται ο κίνδυνος».
M.