Ο
| Οβίδιος |
| Ουρανός |
| Ουροβόρος |
Ο Οβίδιος, του οποίου το πλήρες όνομα είναι Πούμπλιους Οβίντιους Νάσο, γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 43 π.Χ., έναν χρόνο μετά τον θάνατο του Ιούλιου Καίσαρα. Γεννήθηκε στην πόλη Σούλμο, σε μια πλούσια οικογένεια. Όταν ήταν δώδεκα χρονών, η ναυμαχία του Ακτίου έθεσε τέλος σε έναν εμφύλιο πόλεμο που μαινόταν ανάμεσα στον Αντώνιο και στον Οκταβιανό. Ο Οκταβιανός, νικητής πλέον, έγινε αυτοκράτορας και αργότερα έγινε γνωστός με το όνομα Αύγουστος.
Επειδή έζησε σε μια εποχή ηρεμίας και ευημερίας, και λόγω του πλούτου της οικογένειάς του, ο Οβίδιος ήταν σε θέση να γράψει τα έργα του σε μια περίοδο ειρήνης. Το έργο του Οβίδιου αντλεί από την μεγάλη λογοτεχνική παράδοση της αρχαίας ελληνικής, αλεξανδρινής και ρωμαϊκής κουλτούρας. Τα ποιήματά του χρωστούν πολλά στα προηγούμενα έργα του Ομήρου, του Ησιόδου, του Θεοκρίτου, και του Βιργίλιου. Μερικοί κριτικοί θεωρούν το έργο του Οβίδιου ως την κορωνίδα της αρχαίας ποίησης.
Ο Οβίδιος είναι πιο διάσημος για το έπος Μεταμορφώσεις, ένα ενιαίο ποίημα δεκαπέντε βιβλίων. Ως προς το περιεχόμενο, όμως, το έργο Μεταμορφώσεις έχει ελάχιστα κοινά με τέτοια έπη όπως η Αινειάδα που χαρακτηρίζεται από μια ενιαία ιστορία και έναν κύριο πρωταγωνιστή. Το έπος του Οβιδίου μοιάζει περισσότερο με το έργο του Ησιόδου και των Αλεξανδρινών ποιητών, οι οποίοι αρέσκονταν σε συλλογές ανεξάρτητων ιστοριών συνδεόμενες με ένα θέμα. Οι Μεταμορφώσεις του - περίπου 250 ιστορίες - συνδέονται μόνο με το κοινό θέμα της μεταμόρφωσης.
Πριν από τις θάλασσες, και αυτή την γήινη σφαίρα,
Και τον υψηλό θόλο του Ουρανού, που καλύπτει τα πάντα,
Ένα ήταν το πρόσωπο της Φύσης.
Για λόγους που δεν είναι απόλυτα σαφείς στους ιστορικούς, ο Οβίδιος εξορίστηκε από την Ρώμη περίπου το 8 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Αύγουστο. Στο ποίημά του Επιστολές εκ Πόντου, αναφέρει ότι η αιτία ήταν «ένα ποίημα και ένα λάθος». Οβίδιος εστάλη στους Τόμους, στην Μαύρη Θάλασσα, σε έναν τόπο που ανήκει σήμερα στην Ρουμανία, και τα έργα του απομακρύνθηκαν από τις ρωμαϊκές βιβλιοθήκες. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου έγραψε τα ποιήματα Tristia (Λυπηρά) και Επιστολές εκ Πόντου, στα οποία εξέφραζε την θλίψη και την επιθυμία του να επιστρέψει στην Ρώμη, αν και ποτέ δεν το έκανε. Οβίδιος πέθανε στους Τόμους το 17 μ.Χ. Τα έργα του είναι γνωστό ότι έχουν επηρεάσει τον Σώσερ, τον Σαίξπηρ και τον Γκαίτε.
Ο Ουρανός είναι ο έβδομος μεγάλος πλανήτης μετρώντας από τον Ήλιο, και ανακαλύφθηκε από τον W. Herschel το 1781. Η απόσταση του από τον Ήλιο ανέρχεται σε 19,2 Α.U. και η περίοδος της περιφοράς του γύρω από το κεντρικό άστρο του συστήματός μας είναι 84 χρόνια. Ο πλανήτης Ουρανός έχει 27 γνωστούς φυσικούς δορυφόρους. Οι πέντε κύριοι δορυφόροι είναι: Μιράντα, Αριήλ, Ουμβριήλ, Τιτάνια και Όμπερον.
Στην αστρολογία ο Ουρανός είναι ο πλανήτης της εποχής του Υδροχόου και της επερχόμενης φυλής γιατί οι κραδασμοί του θα είναι τότε πιο σημαντικοί. Ο Ουρανός κυβερνά όλα τα πράγματα που είναι πρωτότυπα, εκκεντρικά και ελεύθερα να ενεργούν πέρα από κάθε συμβατικότητα ή αποδεκτούς κανόνες. Έχει βρεθεί ότι ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή στους μεγάλους στοχαστές, εκείνους που ενεργούν ανεξάρτητα και δημιουργούν μάλλον από εσωτερική έμπνευση, παρά από εξωτερικές επιρροές.
Στον εξωτερικό κόσμο των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων ο Ουρανός φαίνεται να ασκεί σήμερα την μεγαλύτερη επιρροή: ηλεκτρικές συσκευές και μηχανολογικές κατασκευές, εφευρέσεις όλων των ειδών, αεροπλάνα, νέα εκπαιδετικά συστήματα, συστήματα ταξινόμησης κ.λπ. Είναι ένας πλανήτης που σχετίζεται με την αλλαγή και την επανάσταση και εκπροσωπεί την εξέγερση, την ανεξαρτησία, την ανυπομονησία και τις νέες ανακαλύψεις. Ο Ουρανός φέρνει μαζί του έναν νέο τρόπο θεώρησης των πραγμάτων, και η προσέγγισή του μπορεί να επιτευχθεί καλύτερα με μια διευρυμένη συνείδηση: πρωτοτυπία, επινοήσεις, υπολογιστές, τεχνολογίες αιχμής και μελλοντικά γεγονότα - όλα αυτά κυβερνώνται από αυτόν τον πλανήτη. Ο Ουρανός δεν βλέπει την ανάγκη για κάποιο κατεστημένο, προτιμώντας αντ’ αυτού να σπάζει την παράδοση και να δημιουργεί νέο πρότυπα. Εφόσον τα δομικά στοιχεία (επιστήμη, ηλεκτρική ενέργεια) υπάρχουν ήδη εδώ, ο πλανήτης Ουρανός θα προτιμούσε να εστιάσει το βλέμμα του σε μια νέα παγκόσμια τάξη.
Οι περισσότεροι Έλληνες θεωρούσαν τον Ουρανό ως αρχέγονο και δεν του απέδιδαν κάποιους γονείς, πιστεύοντας ότι έχει γεννηθεί από το Χάος, την αρχέγονη μορφή του σύμπαντος. Ωστόσο, στην Θεογονία ο Ησίοδος υποστηρίζει ότι ο Ουρανός είναι γιος της Γαίας. Ο Αλκμάνας και ο Καλλίμαχος λένε ότι ο Ουρανός είχε πατέρα του τον Αιθέρα, τον θεό του ουράνιου φωτός και του ανώτερου αέρα. Ο Κικέρωνας, στο De Natura Deorum ("Περί της Φύσεως των θεών"), ισχυρίζεται ότι ο Ουρανός ήταν γιος του Αιθέρα και της Ημέρας. Σύμφωνα με τους Ορφικούς Ύμνους, ο Ουρανός ήταν ο γιος της Νύκτας.
Όλοι οι μεταγενέστεροι τιτάνες θεοί και γίγαντες ήταν παιδιά του του Ουρανού και της Γαίας, εκτός της Αφροδίτης και των Ερινύων, που γεννήθηκαν όταν ο Κρόνος τον ευνούχισε και έριξε τα κομμένα γεννητικά του όργανα στην θάλασσα. Σύμφωνα με τον Ησίοδο στα παιδιά τους περιλαμβάνονται οι έξι Τιτάνες: Ωκεανός, Κοίος, Κριό, Υπερίων, Ιαπετός και Κρόνος και έξι κόρες: Θεία, Ρέα, Θέμις, Μνημοσύνη, Φοίβη και Τηθύς.
Υπήρχαν και άλλοι απογόνοι: οι Κύκλωπες, καθώς επίσης και τα τρία τέρατα γνωστά ως Εκατόγχειρες, που το καθένα είχε εκατό χέρια και πενήντα κεφάλια. Τα ονόματά τους ήταν Βριάρεως, Κόττος και Γύης. Η Γαία γέννησε επίσης τους Γίγαντες. Αυτοί ήταν τερατώδεις στην εμφάνιση και είχαν μεγάλη δύναμη.
Ουροβόρος: Ο Ουροβόρος είναι ένα αρχαίο σύμβολο που απεικονίζει ένα φίδι ή δράκοντα να τρώει την ουρά του. Το όνομα προέρχεται από τις λέξεις «ουρά και «βορά» και σημαίνει "αυτός που τρώει την ουρά του». Συμβολίζει την αναγέννηση, όπως την παρατηρούμε στην αποβολή του δέρματος ενός φιδιού. Με το δάγκωμα της ουρά του υποδηλώνει ότι "το τέλος είναι η αρχή» και μας θυμίζει την αιώνια φύση της ενέργειας, η οποία δεν καταστρέφεται, αλλά απλώς μεταμορφώνεται.
Ο Ουροβόρος απαντάται σε πολλούς πολιτισμικούς μύθους: (1) Στην αρχαία Αίγυπτο συμβόλιζε τον ήλιο - είναι η ανατολή και η δύση που σηματοδοτούν τον κύκλο της ημέρας· (2) Στον Γνωστικισμό σύμαινε την ενότητα όλης της ζωής, τη συνεχή διαδικασία της αναδημιουργίας και την ενότητα πίσω από κάθε δυαδικότητα· για τους αρχαίους Έλληνες σήλωνε τον θάνατο και και την επαναγέννηση, όπως απεικονίζεται στον ορφικό μύθο της δημιουργίας - μια άλλη αναφορά στον κοσμικό συμβολισμό του αυγού· για τους Ρωμαίους ήταν ένα σύμβολο της αιωνιότητας και συνδεόταν με διπρόσωπο Ιανό, τον θεό του νέου έτους. Το φίδι που δαγκώνει την ουρά του για πρώτη φορά παρατηρείται το 1600 χρόνια π.Χ., στην Αίγυπτο, ως σύμβολο του ήλιου, και αντιπροσώπευε το ταξίδι του ηλιακού δίσκου. Από εκεί πέρασε στους Φοίνικες και στη συνέχεια στους Έλληνες, που του έδωσαν το όνομα Ουροβόρος.
Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Ουροβόρος είναι ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει το Γαλαξία μας. Ο μύθος αναφέρεται σε ένα φωτεινό φίδι που κατοικεί στους ουρανούς. Ο Γαλαξίας μας είναι αυτό το φίδι, και στο γαλαξιακό κεντρικό σημείο κοντά Τοξότη, αυτό το φίδι τρώει την ουρά του. Πολλοί αρχαίοι χρησιμοποιούσαν τον γαλαξία για τον υπολογισμό των κοσμικών και των γήινων κύκλων.
Στην Aλχημεία, αντιπροσωπεύει το πνεύμα του Ερμή (την ουσία που διαπερνά όλη την ύλη), και συμβολίζει τη συνεχή ανανέωση (ένα φίδι είναι συχνά ένα σύμβολο της ανάστασης, καθώς φαίνεται να αναγεννάται συνεχώς, αφού ρίχνει το δέρμα του), τον κύκλο της ζωής και του θανάτου και την αρμονία των αντιθέτων. Ως σύμβολο της αιώνιας ενότητας ενώνει τα αντίθετα: τον συνειδητό και τον ασυνείδητο νου. Αλχημιστικά, ο Ουροβόρος αντιπροσωπεύει επίσης τη διαδικασία της κυκλοφορίας, καυτά την οποία αποστάζεται μια ουσία - το απόσταγμα χύνεται ξανά στο υπόλείμμα και η διαδικασία επαναλαμβάνεται - γι 'αυτό είναι ένα σύμβολο της εξάγνισης. Το αλχημιστικό βιβλίο, Χρυσοποιία της Κλεοπάτρας περιέχει μια εικόνα του Ουροβόρου που παριστάνει το φίδι, μισό στο φως και μισο στο κοτάδι, πράγμα που μας θυμίζει το γιν και το γιανγκ και απεικονίζει την δυαδική φύση όλων των πραγμάτων, Αλλά το σπουδαιότερο είναι ότι αυτά τα δυο δεν είναι σε διαμάχη και σύγκρουση. Το βιβλίο αυτό επικεντρώνεται στην ιδέα ότι όλα είναι ένα, «εν το παν», μια ιδέα βασική στον ερμητισμό.
Ο Αριστοτέλης έλεγε πώς η αρχή είναι κάτι περισσότερο από το μισό του όλου και ότι με την αρχή πολλά από τα επιδιωκόμενα γίνονται φανερά. Είναι γνωστό επίσης ότι στον Θιβετανικό Βουδισμό και ειδικά στην σχολή της Άτι Γιόγκα χρησιμοποιείται η άσκηση ουπάγια-πάλα, όπου ουπάγια σημαίνει μέθοδος και πάλα σημαίνει τέρμα, επίτευξη, καρπός. Στην άσκηση αυτή το τέρμα χρησιμοποιείται ως μέθοδος, δηλαδή ο διαλογιζόμενος εστιάζει στον καρπό, σαν κάτι που έχει ήδη επιτευχθεί και συνεπώς δεν υπάρχει ανάγκη κάποιας πορείας, διαδικασίας ή ατραπού. Αυτή ονομάζεται και μέθοδος «ως εάν». Χρησιμοποιώντας την άσκηση αυτή ξεκινάει από το τέρμα, ενώνοντας έτσι την αρχή και το τέρμα, γιατί και τα δυο είναι ένα στο αιώνιο παρόν.