Π
| Πλάτων | Ποσειδώνας |
| Πλούτωνας | Πραγμάτωση |
| Πλωτίνος | Πυθαγόρας |
| Πορφύριος |
Αθηναίος φιλόσοφος και μαθηματικός (428-347 π.Χ.) και ιδρυτής της Ακαδημίας Αθηνών, που ήταν το πρώτο πανεπιστήμιο, όπως θα λέγαμε σήμερα, στον Δυτικό κόσμο. Ο Πλάτω
νας είχε δάσκαλο τον σοφό Σωκράτη και ένας από τους μαθητές του ήταν ο Αριστοτέλης. Και οι τρεις αυτοί σπουδαίοι άνδρες σφράγισαν τον μεταγενέστερο Δυτικό πολιτισμό και έθεσαν τα θεμέλια της δυτικής φιλοσοφίας και επιστήμης.
Ο Πλάτων έγινε μαθητής του Σωκράτη, όταν ήταν είκοσι ετών και παρέμεινε μαζί του περίπου οκτώ χρόνια. Στην δίκη του Σωκράτη προσπάθησε να υπερασπιστεί τον δάσκαλό του και προσφέρθηκε αργότερα να εξασφαλίσει τα απαραίτητα κεφάλαια για να εξαγοράσει την ελευθερία του Σωκράτη, αλλά ο γέροντας Αθηναίος σοφός δεν του το επέτρεψε.
Έχοντας αφιερώσει την ζωή του στην ανακάλυψη της αλήθειας, ο Πλάτων ήταν αποφασισμένος να ταξιδέψει σε οποιαδήποτε χώρα, όπου θα μπορούσε να βρεθεί σοφία, ακόμη και αν χρειαζόταν να φθάσει στις πιο απόμακρες περιοχές της γης. Ως εκ τούτου, ήταν φυσικό να πάει στην Ιταλία, όπου θα μπορούσε να μάθει τις διδασκαλίες των Πυθαγορείων. Εκεί ανακάλυψε πως οι Πυθαγόρειοι είχαν με την σειρά τους υιοθετήσει πολλά από άλλα έθνη και έτσι ταξίδεψε στην Κυρήνη της Λιβύης, όπου σπούδασε γεωμετρία με τον Θεόδωρο. Στην συνέχεια πήγε στην Αίγυπτο για να μελετήσει αστρονομία και αστρολογία κοντά στους ιερείς, γιατί όπως λέει ο Κικέρων, "έμαθε από τους Αιγύπτιους αριθμητική και αστρονομία". Έχοντας περιπλανηθεί σε όλη σχεδόν την Αίγυπτο εγκαταστάθηκε τελικά στην επαρχία της Σάιδος, όπου μελέτησε με τους σοφούς τις θεωρίες σχετικά με την προέλευση του σύμπαντος, με την αθανασία της ψυχής και τις μετενσαρκώσεις της σε ανθρώπινα σώματα. Μετά από αυτό, επέστρεψε στην πατρίδα του.
Αφού επέστρεψε στην Αθήνα ο Πλάτων ίδρυσε την σχολή του στην Ακαδημία, ένα κατάφυτο μέρος στα προάστια της τότε πόλης. Από αυτήν την τοποθεσία η σχολή του πήρε το όνομά της. Πάνω από την είσοδο της Ακαδημίας του Πλάτωνος υπήρχε η επιγραφή: "Μηδείς αγεωμέτρητος εισήτω ". Με την γεωμετρία εννοούσε φυσικά το σύνολο της γήινης και ουράνιας μηχανικής.
Οι πηγές έμπνευσης του Πλάτωνος ήταν πολλές. Η γνώση δεν του ήλθε ως αποκάλυψη, αλλά από την αφύπνιση της δύναμης της λογικής μέσα του. Η αρχαιότερη πηγή της γνώσης του ήταν τα Ορφικά Μυστήρια, τα οποία είχαν έλθει από την Ασία στην Ελλάδα πολλούς αιώνες πριν από την γέννησή του. Χωρίς την γνώση των Ορφικών Μυστηρίων είναι αδύνατο να ερμηνεύσει κανείς τις πιο βαθιές πτυχές της σκέψης του Πλάτωνα. Θεοί του ήταν οι ορφικές θεότητες και το συνολικό πλαίσιο της μεταφυσικής του προέρχεται από τις θεωρίες των Ορφικών.
Πολλές φορές έχει τονίσει ο Στοχαστής (ο Πλάτων) ότι ο νους πρέπει να συνδυάζεται με την καρδιά. Υπερκόσμιο Ι, 23.
Η πλατωνική φιλοσοφία μπορεί να θεωρηθεί ως σύνοψη των ευγενέστερων στοιχείων της ελληνικής σκέψης, αλλά δεν πρέπει να νομίζουμε ότι ήταν μια απλή σύνοψη. Παντού σε όλα τα γραπτά του γίνεται φανερή η έξοχη διάνοιά του που κατανοεί, αφομοιώνει και συνθέτει, έτσι ώστε όλες οι ιδέες να γίνουν μέρος μιας Ιδέας, και όλη η γνώση γίνεται μέρος μιας μεγαλειώδους σύνθεσης. Ο Πλάτωνας ήταν ένας εκλεκτικός στοχαστής, το καλύτερο είδος διάνοιας που έχει παράγει ποτέ η ανθρώπινη φυλή. Αυτός συνέθεσε τις τέχνες, τις φιλοσοφίες και τις θρησκείες και ενώνοντάς τις έφτιαξε μαι φιλοσοφία ζωής για τους φωτισμένους ανθρώπους.
Η φιλοσοφία του Πλάτωνα περιλαμβάνει την αρχή της ενότητας. Γι' αυτόν η έννοια της ενότητας υφίσταται παντού, είναι πανταχού παρούσα και εμφανής. Η διαίρεση είναι ψευδαίσθηση. Μόνο εξαιτίας της άγνοιας υιοθετεί κανείς μια φιλοσοφία που διαιρεί. Η Ενότητα είναι η πραγματικότητα και η δοξασία της ενότητας είναι η αλήθεια. Η άγνοια βλέπει πολλά ξεχωριστά πράγματα στον κόσμο· η σοφία βλέπει μόνο τα πολλά μέρη ενός πράγματος. Ο Πλάτων δεν αναγνώριζε καμία αρχή του κακού. Αυτό που φαίνεται να είναι το κακό, είναι μόνο μια μορφή της αλήθειας που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε - ένα μοναδικό γεγονός, το οποίο δεν μπορεί να ενταχθεί στο γενικό σχέδιο, λόγω ανεπάρκειας της δικής μας αντίληψης. Η Αλήθεια δεν είναι ένα μηχανικό, αλλά ένα ζωντανό γεγονός, είναι η πνευματική αρχή που εμψυχώνει όλα τα ζωντανά πλάσματα. Έτσι, υπάρχει Αλήθεια σε όλα. Η ανακάλυψη της Αλήθειας σχετικά με το σύμπαν και τον εαυτό είναι το αληθινό καθήκον των φιλοσόφων.
Ο Πλάτωνας δεν θεωρεί ότι ο «κόσμος» είναι αιώνιος· ως εκ τούτου, δεν αποδίδει σε αυτόν τον όρο «Οντότητα», αφού η αληθινή Οντότητα δεν μπορεί να έχει αρχή και τέλος. Σύμφωνα με αυτόν υπάρχουν τεράστιοι χρονικοί κύκλοι, ακατάληπτοι για την ανθρώπινη λογική, αλλά αναγκαίοι για την θεωρία της αέναης εξέλιξης. Φυσικά δεν είναι οι μορφές που εξελίσσονται, αλλά η ζωή εξελίσσεται μέσω των μορφών.
Οι Πλατωνιστές αναγνωρίζουν τρεις τάξεις όντων που ενοικούν στην καθολική φύση της Αλήθειας και μετέχουν σε κάποιον – αν και διαφορετικό – βαθμό στην έξοχη λαμπρότητά της. Η πρώτη τάξη είναι των θεών στους οποίους εκδηλώνεται πιο τέλεια η Αλήθεια. Η δεύτερη τάξη είναι των ηρώων και των φωτισμένων ανθρώπων οι οποίοι έχοντας αρθεί πάνω από την συνηθισμένη ανθρώπινη κατάσταση έχουν γίνει μια φυλή ημιθέων ελάχιστα κάτω από τους θεούς και πολύ πάνω από τους θνητούς. Η τρίτη τάξη αγκαλιάζει την ανθρωπότητα και τα κατώτερα βασίλεια της φύσης.
Η ψυχή είναι το κλειδί του σύμπαντος και το σώμα είναι ο τάφος της ψυχής. - Πλάτων.
Ο σκοπός της φιλοσοφικής παιδείας είναι να απελευθερώσει την θεία φύση που ενοικεί στον άνθρωπο, για να μπορέσει έτσι να κυριαρχήσει πάνω στα κατώτερα ένστικτα. Ο Πλάτων γράφει ότι η μάθηση είναι ανάμνηση, με αυτό εννοεί ότι μέσω της παιδείας αυτής αναδύεται η ανάμνηση του αληθινού Εαυτού και η θεία καταγωγή του ανακαλύπτεται ξανά από τον νου και ο άνθρωπος αναγνωρίζει έτσι την προέλευση, τον σκοπό και το πεπρωμένο του.
Ο Πλούτωνας είναι ο πιο μακρινός πλανήτης του ηλιακού συστήματος και ανακαλύφθηκε το 1930 από τον Clyde Tonbaugh. Η περίοδος περιστροφής του Πλούτωνα ανέρχεται σε 6,3 ημέρες και η αστρική περίοδος της περιφοράς του γύρω από την Ήλιο είναι 248 χρόνια. Η μέση απόστασή του από τον Ήλιο είναι 39,52 Α.U. O Πλούτωνας έχει πέντε γνωστούς δορυφόρους: Χάροντας (ο μεγαλύτερος, με διάμετρο μόλις πάνω από το μισό του Πλούτωνα), Στύγα, Νύκτα, Κέρβερος και Ύδρα.
Το σύμβολο του Πλούτωνα - ο κύκλος του πνεύματος πάνω από την ημισέληνο της ψυχής, και τα δυο πάνω από τον σταυρό της ύλης - υποδηλώνει τις ορμές του σώματος και τις επιθυμίες της ψυχής κάτω από την κυριαρχία της πνευματικής θέλησης. Ο Πλούτωνας, όντας σε μια υψηλότερη οκτάβα από τον Άρη, προωθεί τον ιδεαλισμό και την υλοποίηση των θείων ιδεών. Αυτά τα ιδεώδη δεν θα κατανοηθούν πλήρως από την ανθρωπότητα μέχρι να αναγνωριστεί η αλληλεξάρτηση όλων όντων και μέχρι να μπορέσουν όλα τα έθνη να συνεργαστούν για μια ορθή παγκοσμιοποίηση και μια γενική ευημερία. Ο Πλούτωνας μας ζητά να υπερβούμε αυτό το οποίο γνωρίζουμε, να ανυψωθούμε με αυτήν την διαδικασία και να γίνουμε πιο ολοκληρωμένοι.
Στην αστρολογία οι εξωτερικοί μετά τον Κρόνο πλανήτες φαίνεται να επηρεάζουν το λεπτοφυές σώμα και συνδέονται ίσως με τις επίφυση, την υπόφυση και το ηλιακό πλέγμα. Αυτοί οι πλανήτες λειτουργούν περισσότερο σε συλλογικό παρά σε προσωπικό επίπεδο. Γενικά ο Πλούτωνας αντιπροσωπεύει την δύναμη των μαζών, τον ολοκληρωτισμό, τις καταναγκαστικές συλλογικές πιέσεις, τις δυνάμεις της καταστροφής, αλλά και της αναμόρφωσης και αναγέννησης. Σχετίζεται με τις αναδυόμενες χώρες και τα έθνη που βρίσκονται σε μια κατάσταση ανασυγκρότησης. Μερικοί σύγχρονα αποκρυφιστές πιστεύουν ότι ο Πλούτωνας θα πρέπει να αναγνωριστεί ως κυβερνήτης του Σκορπιού και των Ιχθύων.
Ο Πλούτωνας ή Άδης ήταν γιος του Κρόνου και επομένως αδελφός του Δία και του Ποσειδώνα. Όταν ο κόσμος μοιράστηκε ανάμεσα στους τρεις αδελφούς, ο κάτω κόσμος έπεσε στον Πλούτωνα, ενώ ο Δίας πήρε τον ουρανό και ο Ποσειδώνας την θάλασσα. Οι Κύκλωπες έδωσαν στον Πλούτωνα ένα κράνος που τον έκανε αόρατο. Ήταν φοβερός στον πόλεμο και πήρε μέρος στην μάχην ενάντια στους Τιτάνες. Ο Πλούτωνας εξουσιάζει τον κόσμο των νεκρών, απαγορεύει αυστηρά στους υπηκόους του να φύγουν από την επικράτειά του και εξοργίζεται όταν κάποιος προσπαθεί να πάρει κάποιον από τους κατοίκους του κάτω κόσμου. Παρά το γεγονός ότι απαγορεύεται από αυτόν να εισέλθει κάποιος χωρίς την αδειά του εκεί, ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ορφέας, ο Διόνυσος και άλλοι ήρωες κατέβηκαν στην σκοτεινή περιοχή του και επέστρεψαν σώοι και αβλαβείς.
Ο Πλωτίνος γεννήθηκε κατά το δέκατο τρίτο έτος της βασιλείας του Σεβήρου, δηλαδή το 204 μ.Χ. Στα είκοσι επτά του χρόνια καταλήφθηκε από το πάθος για τη φιλοσοφία. Στράφηκε προς τους πιο φημισμένους δασκάλους που βρίσκονταν στην Αλεξάνδρεια, αλλά συνήθως έβγαινε από τις ομιλίες θλιμμένος και απογοητευμένος. Ένας φίλος του όμως του πρότεινε τον Αμμώνιο, τον οποίο δεν είχε δοκιμάσει ακόμη. Ο Πλωτίνος πήγε, άκουσε την ομιλία του και αναφώνησε στον σύντροφό του: «Αυτός ήταν ο άνθρωπος που έψαχνα».
Από εκείνη την ημέρα ακολούθησε συνεχώς τον Αμμώνιο και υπό την καθοδήγησή του έκανε μια τέτοια πρόοδο στη φιλοσοφία ώστε άρχισε να διερευνά ακόμη και τις μεθόδους των Περσών και τις διδασκαλίες των Ινδών. Την εποχή εκείνη ο αυτοκράτορας Γορδιανός προετοιμαζόταν για την εκστρατεία του κατά της Περσίας. Ο Πλωτίνος εντάχθηκε στον στρατό και συμμετείχε σε αυτήν την αποστολή. Ήταν τότε τριάντα οκτώ, επειδή είχε περάσει έντεκα ολόκληρα χρόνια κοντά στον Αμμώνιο. Όταν ο Γορδιανός σκοτώθηκε στη Μεσοποταμία, με μεγάλη δυσκολία ο Πλωτίνος αποβιβάστηκε ασφαλής στην Αντιόχεια. Από εκεί ταξίδευσε στην Ρώμη όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα.
Ο Ερένιος, ο Ωριγένης και ο Πλωτίνος που ήταν οι πιο γνωστοί μαθητές του Αμμώνιου είχαν κάνει έναν όρκο να μην αποκαλύψουν τίποτε από τις δοξασίες του δασκάλου τους.. Ο Πλωτίνος έμεινε πιστός στον όρκο του και σε όλη του την ζωή δεν αποκάλυψε τίποτε από το φιλοσοφικό σύστημα του Αμμωνίου. Ο ίδιος ο Πλωτίνος παρέμεινε για πολύ καιρό χωρίς να γράψει τίποτε, αλλά οι ομιλίες του βασίζονταν σε όσα είχε μάθει από τον δάσκαλό του. Με αυτό τον τρόπο, συνέχιζε να διδάσκει επί δέκα χρόνια. Λέγεται ότι ο αυτοκράτορας Γαληνός του πρότεινε να ιδρύσε στην Καμπάνία μια πόλη φιλοσόφων, την Πλατωνόπολη.
Συνήθιζε να ενθαρρύνει τους ακροατές του να θέτουν ερωτήσεις, μια ελευθερία που σύμφωνα με τον Αμέλιο, οδηγούσε σε ατέλειωτες και μάταιες συζητήσεις. Ο Αμέλιος είχε εισέλθει στον στενό κύκλο των μαθητών και παρέμεινε είκοσι τέσσερα χρόνια συνολικά κοντά στονΠλωτίνο. Είχε επιπλέον την συνήθεια να καταγράφει τις ομιλίες του δασκάλου του. Αλλά και ο ίδιος ο Πλωτίνος άρχισε από το 253 μ.Χ. να κρατάει σημειώσεις και να γράφει μερικές φορές τις ομιλίες που έκανε. Όλα αυτά τα γραπτά μαζί με εκείναι των άλλων μαθητών συγκέντρωσε και επιμελήθηκε ο Πορφύριος και παρουσιάστηκαν στο κοινό με τον τίτλο Εννεάδες.
Ο Πορφύριος (234-305) γεννήθηκε στην Τύρο της Φοινίκης, και ήταν ένας σπουδαίος νεοπλατωνικός φιλόσοφος. Το αρχικό του όνομα ήταν Μάλχος, που σημαίνει «βασιλιάς» στις σημιτικές γλώσσες. Αλλά όταν ήλθε στην Αθήνα, για να σπουδάσει γραμματική και ρητορική, ο δάσκαλός του Κάσσιος Λογγίνος του έδωσε το όνομα Πορφύριος το οποίο και επικράτησε.
Το 262 πήγε στην Ρώμη για να συναντήσει τον Πλωτίνο και για έξι χρόνια αφοσιώθηκε στις διδασκαλίες του. Κατά την περίοδο αυτήν άλλαξε πολύ και κάποια στιγμή έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Ακολουθώντας την συμβουλή του δασκάλου του, πήγε να ζήσει στην Σικελία ώστε να ανακτήσει την πνευματική του υγεία. Όταν επέστρεψε στην Ρώμη, άρχισε να δίνει διαλέξεις για την Φιλοσοφία και ολοκλήρωσε ένα έργο με τις διδαχές του δασκάλου του προλογίζοντάς τες με μια βιογραφία του Πλωτίνου, ο οποίος είχε πλέον πεθάνει.
Ο Πορφύριος είναι κυρίως γνωστός για την συνεισφορά του στην φιλοσοφία. Εκτός από το έργο του Αφορμαί προς τα νοητά, που αποτελεί βασική περίληψη του νεοπλατωνισμού, έγραψε και το μυστηριακό έργο Περί του εν Οδυσσεία των Νυμφών Άντρου, όπου αποσυμβολίζει ορισμένα βαθιά θέματα σχετικά με τα μυστήρια καθώς και με την κάθοδο της ψυχής στην γη και την εκ νέου άνοδό της στον ουρανό. Ο Ευνάπιος γράφει γι’ αυτόν: «Ο Πορφύριος, όπως η χρησή άλυσσος του Ερμή που κατάρχεται για τους ανθρώπους, λόγω της ποικίλης παιδειας του εξηγούσεε όλα τα θέματα ούτως ώστε να είναι σαφή καθ εύκολα στην κατανόηση». Δικό του έργο είναι και η Εισαγωγή στις κατηγορίες, ένα μικρό βιβλίο που θεωρείται σαν σχόλιο πάνω στο έργο του Αριστοτέλη Κατηγορίαι, από όπου προέρχεται και ο τίτλος. Η μετάφραση της Εισαγωγής από τον Βοήθιο στα Λατινικά υπήρξε το βασικό κείμενο στα ευρωπαϊκά σχολεία και στα πανεπιστήμια του Μεσαίωνα και στα μεσαιωνικά κείμενα κατέχει σημαντική θέση το «πορφυριανό δέντρο» (Arbor porphyriana) το οποίο απεικονίζει την ταξινόμηση της ύλης/ουσίας.
Ο Ποσειδώνας είναι ο όγδοος ως προς την απόστασή του από τον Ήλιο μεγάλος πλανήτης και ανακαλύφθηκε (1846) από τον Γιόχαν Γκάλλε στο Αστεροσκοπείο του Βερολίνου. Η μέση απόσταση του Ποσειδώνα από τον Ήλιο είναι 30 φορές μεγαλύτερη από την απόσταση της Γης από τον Ήλιο και η περίοδος περιστροφής του γύρω από το κεντρικό μας άστρο είναι ίση με 163,79 χρόνια. Ο Ποσειδώνας έχει δύο συντρόφους, τον Τρίτωνα και την Νηρηίδα και 11 μικρότερους δορυφόρους. Για πολλούς αστρολόγους, ο Ποσειδώνας είναι ο κυβερνήτης των Ιχθύων και είναι σε έξαρση στον Λέοντα. Στην ελληνική μυθολογία είναι ο θεός της θάλασσας, και αυτό ανατανακλάται στο βαθύ μπλε χρώμα του πλανήτη. Σύμβολό του είναι η τρίαινα του θεού Ποσειδώνα, η οποία συμβολίζει την καμπύλη του πνεύματος που τρυπιέται από τον σταυρό της ύλης. Αστρολογικά, οι σύγχρονοι Δυτικοί αστρολόγοι συνδέουν τον πλανήτη Ποσειδώνα με την δημιουργικότητα, τον ιδεαλισμό και την συμπόνια, αλλά και με την ψευδαίσθηση, την σύγχυση και την εξαπάτηση. Ο Ποσειδώνας σχετίζεται με νοσοκομεία, φυλακές, ψυχιατρεία, καθώς και οποιοδήποτε άλλο μέρος, όπως ένα μοναστήρι, που περιλαμβάνει μια απόσυρση από την κοινωνία. Η εμφάνισή του συνέπεσε με την ανακάλυψη των παραισθησιογόνων ουσιών και τον υπνωτισμό.
Στον Ποσειδώνα παραχωρήθηκε η εξουσία πάνω στην θάλασσα και συνήθως απεικονίζεται να αναταράζει τον ωκεανό με την τρίαινά του. Πάνω από όλα όσα εξουσιάζονται – σύμφωνα με τους αρχαίους – από τον Ποσειδώνα, ο θεός αυτός ασκεί μια ολέθρια και καταστροφική επιρροή, που προκαλεί σεισμούς, καταιγίδες και γήινες αναστατώσεις και γι’ αυτό αποκαλείται κοσμοσείστης (σεισίχθων). Είναι προφανές, επίσης, ότι ο Ποσειδώνας είχε κάποια μυστηριώδη συμμετοχή στον κατακλυσμό που έλαβε χώρα κατά την διάρκεια της ατλάντειας περιόδου, και ιδιαίτερα κατά την καταβύθιση της Ποσειδωνίδας, εκείνου του νησιού που είχε απομείνει από την μεγάλη ήπειρο της Ατλαντίδας.
Ο Ποσειδώνας έχει ελάχιστη ή και καμία άμεση επίδραση στο φυσικό πεδίο, αφού η σφαίρα της επιρροής του σε μεγάλο βαθμό περιορίζεται στην ψυχή ή στο συναισθηματικό πεδίο. Στον φαινομενικό κόσμο μπορεί να εκφραστεί ως μαγεία, μαύρη ή λευκή: αλλά η ισχύς της εκδηλώνεται όχι στην μορφή αλλά στην ουσία των πραγμάτων. Μέσω των Ιχθύων συνδέεται με τα νερά της Λήθης, την λησμοσύνη όλων των αντικειμενικών εκδηλώσεων της συνείδησης που αυτά τα ύδατα παράγουν. Στην σύνδεση του Ποσειδώνα με το ζώδιο των Ιχθύων μπορεί να οφείλεται η περίεργη έλξη ορισμένων ανθρώπων για τα ναρκωτικά.
Αστρολογικά ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας έχουν νόμους και τροχιές που διαφέρουν από τους επτά πλανήτες των αρχαίων. Κανένας από αυτούς τους τρεις δεν ανήκει στην πραγματικότητα στο ηλιακό μας σύστημα. Ο Ποσειδώνας, ο πλανήτης της θείας φύσης, σχετίζεται με το έβδομο πεδίο, ή τον Θείο Κόσμο, και είναι μεγάλης σπουδαιότητας για τις ψυχές εκείνων που δείχνουν αλτρουισμό και αυτοθυσία, γιατί αυτές οι ιδιότητες είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού του Ουρανού και του Δία. Η επιρροή του Ποσειδώνα διαλύει όλα τα σύνορα, ακριβώς όπως ο Ουρανός σπάει κάθε κατεστημένο και ελευθερώνει το άτομο από τους περιορισμούς του Κρόνου. Η επιρροή του προκαλεί μια αργή και λεπτοφυή αλλαγή και μετατόπιση της συνείδησης. Ψυχολογικά η έλλειψη ρεαλισμού, η παθητικότητα και η επιθυμία φυγής από τον κόσμο, εκδηλώνονται κάτω από την συνεχή αρνητική επιρροή του Ποσειδώνα.
Ορισμένες από τις επιδράσεις και επενέργειες του Ποσειδώνα επηρεάζουν εξαιρετικά την ντεβική ουσία της ύλης του αστρικού πεδίου που φθάνει ως εμάς μέσω του Βάρουνα, που είναι ο Ποειδώνας των Ινδών. Η γνώση αυτή έχει αστρολογικά πρακτική αξία, γιατί επιτρέπει στους ανθρώπους να κατανοήσουν την φύση του δικού τους σώματος και ιδιαίτερα του αστρικού σώματος. Η επιρροή του που πηγάζει από το μπουντικό πεδίο, που είναι ο κόσμος των ψυχών, προκαλεί μια ανταπόκριση από την αστρική ύλη και η αρχή της φωτεινής ουσίας ή μπούντι εντείνει αυτόν τον κραδασμό.
Πραγμάτωση είναι η εκπλήρωση ή επίτευξη κάποιου πράγματος επιθυμητού ή αναμενόμενου. Είναι επίσης η πλήρης επίγνωσης ενός πράγματος ως γεγονότος. Η νοητική πραγμάτωση είναι ένα ορισμένο είδος διαυγούς αντίληψης στην σκέψη που ανάγεται σε ενόραση· είναι η ζωντανή αίσθηση και αναπαραγωγή εκείνου που έλαβε χώρα στην ουσία του νου.
Επιτυχία είναι η προοδευτική πραγμάτωση ενός άξιου ιδανικού. - Ερλ Ναϊτινγκέιλ
Αυτοπραγμάτωση, είναι ένας όρος που εισήγαγε ο Μπέρντραντ Ράσελ για την γενική διαδικασία η οποία επιτρέπει στον καθέναν από εμάς να πετύχει την οφειλόμενη σημασία και αξία του στον κόσμο, ένας όρος που έγινε δημοφιλής χάρη στον ψυχαναλυτή Άντονυ Στορ. Να πώς εκφράζει αυτός ο τελευταίος τις ιδέες του:
«Το να είσαι ο εαυτός σου, να αντιλαμβάνεσαι την δική σου προσωπικότητα στην πλήρη έκτασή της είναι αυτό με το οποίο ασχολείται κάθε σύστημα ψυχοθεραπείας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι το ίδιο σε κάθε σύστημα, δηλαδή η εικόνα του ανθρώπου που είναι ελεύθερος, που έχει φθάσει στην ωριμότητα. Εκείνο που διαφέρει είναι ο τρόπος επίτευξης του στόχου, τα μέσα και οι λεπτομέρειες, αλλά όχι η επίτευξη. Προτείνω να αποκαλέσουμε αυτήν την τελική επίτευξη αυτοπραγμάτωση, και με αυτό εννοώ την πληρέστερη δυνατή έκφραση στην ζωή των έμφυτων δυνατοτήτων του ατόμου, την πραγμάτωση της δικής του μοναδικότητας ως προσωπικότητας και επίσης υποθέτω ότι, συνειδητά ή ασυνείδητα, κάθε άνθρωπος επιδιώκει αυτόν τον στόχο».
Ο Στορ πίστευε ότι το βασικό καθήκον κάθε ψυχοθεραπευτή είναι να ωθήσει τους ασθενείς του προς μια μεγαλύτερη αυτοπραγμάτωση.
Στην γιόγκα αυτοπραγμάτωση είναι η γνώση του αληθινού εαυτού. Αυτός ο αληθινός εαυτός αναφέρεται επίσης σαν Ατμάν. Ό όρος αυτοπραγμάτωση είναι μετάφραση του σανσκριτικού όρου "atma jnana" (γνώση του εαυτού). Ο λόγος που χρησιμοποιείται ο όρος "πραγμάτωση" αντί του όρου "γνώση" είναι επειδή η λέξη jnana αναφέρεται στην γνώση που βασίζεται στην εμπειρία και όχι στην απλή διανοητική γνώση.
Σύμφωνα με τον Ινδό σοφό Ραμάνα Μαχάρσι, η αυτεπίγνωση ή συνείδηση του "είμαι" παίζει βασικό ρόλο στην επίτευξη της αυτοπραγμάτωσης. Η ανίχνευση της επίγνωσης στην πηγή της μέσω της ερώτησης "Ποιος είμαι;" είναι ο τρόπος με τον οποίο ο αληθινός εαυτός γίνεται φανερός. Αυτό το «Εγώ είμαι» μπορεί να έχει ιδιότητες ή να είναι χωρίς ιδιότητες. Η εστίαση της προσοχής στο "Εγώ είμαι" με ιδιότητες είναι ένα πανίσχυρο μέσον για την επίτευξη του στόχου, που είναι να γίνει κανείς ένα με το "Εγώ είμαι" δίχως ιδιότητες, δηλαδή με τον Αληθινό Εαυτό που βιώνεται σαν Σιωπή. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η αντικατάσταση της δυαδικότητας του Εαυτού και του εγώ με την αγνή μη-δυαδική εμπειρία του Εαυτού.
Μετά από πολλούς αιώνες, το όνομα του Πυθαγόρα εξακολουθεί να λάμπει ανάμεσα στην πλειάδα των έξοχων φιλοσόφων. Ήταν μια πολυδυναμική φυσιογνωμία και η βαθιά γνώση και σοφία του επηρέασαν τον αρχαίο κόσμο με έναν παράξενο τρόπο. Η βαθιά επιρροή της ζωής και του έργου του στον κόσμο είναι αισθητή ακόμα και σήμερα στους τομείς της επιστήμης, των μαθηματικών, της μουσικής, του μυστικισμού και της φιλοσοφίας. Γεννήθηκε στην Σάμο το 580 π.Χ. και μεγάλωσε εκεί. Ο πατέρας του Μνήσαρχος, που ήταν χαράκτης δακτυλιδιών, είχε επισκεφτεί μαζί με την σύζυγό του Παρθενίδα το μαντείο των Δελφών και εκεί του είπαν ότι θα γεννήσει έναν γιο, ο οποίος θα ξεχώριζε σε χάρη και σοφία. Λέγεται ότι ο Μνήσαρχος επιστρέφοντας από την Συρία στην Σάμο με πολύ πλούτο και αφθονία εμπορευμάτων έχτισε έναν ναό, που ήταν αφιερωμένος στον Πύθιο Απόλλωνα και φρόντισε για τις σπουδές του γιου του πηγαίνοντάς τον να μαθητεύσει άλλοτε στον Κρεώφυλο, άλλοτε στον διάσημο Φερεκύδη, αλλά και στους ιερείς του Ναού.
Έχοντας σε νεαρή ηλικία διακριθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες, όπου έλαβε το βραβείο για την πάλη, ο Πυθαγόρας άρχισε να ταξιδεύει σε αναζήτηση ευρύτερη γνώσης. Πήγε στην Αίγυπτο όπου μυήθηκε στα αιγυπτιακά μυστήρια κι έπειτα συνέχισε τα ταξίδια του σε άλλες χώρες. Στην Φοινίκη σπούδασε μαθηματικά, στην χώρα των Χαλδαίων αστρονομία και στην Αίγυπτο γεωμετρία. Πήγε ακόμη και στην Περσία όπου γνώρισε τους Μάγους και σύμφωνα με κάποιους συγγραφείς ήλθε σε επαφή και με τον Ζωροάστρη. Στην Ινδία συνάντησε τους μπραχμάνους ιερείς και τους γυμνοσοφιστές (γιόγκι). Μέχρι σήμερα οι Ινδοί θυμούνται εκείνον τον Γιαβανατσάρια, δηλαδή τον Έλληνα δάσκαλο. Πήγε και στην Κρήτη όπου λέγεται ότι μυήθηκε από τον Επιμενίδη στα μυστήρια των Ιδαίων Δακτύλων. Επιστρέφοντας στην Σάμο κατασκεύασε ένα διδασκαλείο που ονομάστηκε «Ημικύκλιο του Πυθαγόρα», ενώ ο ίδιος ζούσε σε ένα άντρο έξω από την πόλη.
Ο Πυθαγόρας ήταν 40 ετών όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει την γενέτειρά του γιατί δεν μπορούσε να υποφέρει την τυραννία του Πολυκράτη. Έτσι κατέφυγε στον Κρότωνα της Ιταλίας όπου και ίδρυσε την σχολή του, την οποία ονόμασε «Ομακοείον». Ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε τη λέξη «φιλόσοφος», γιατί έλεγε πως δεν ήταν σοφός, αλλά φίλος της σοφίας.
Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι τελικά ο άνθρωπος θα φτάσει κάποτε σε μια κατάσταση όπου θα αποβάλει την χονδροειδή φύση του και θα ζει με ένα πνευματοποιημένο αιθερικό σώμα. Από αυτό το επίπεδο θα ανέλθει στον κόσμο των αθανάτων, όπου δικαιωματικά ανήκει. Manly P. Hall.
Μια όψη της διδασκαλίας του Πυθαγόρα ήταν θρησκευτική και μυστικιστική και μια άλλη καθαρώς επιστημονική. Δίδασκε ότι η ψυχή είναι αθάνατη, μια εκπεσούσα θεότητα που φυλακίζεται στο σώμα σαν σε έναν τάφο. Αφού η ψυχή είναι λογική και υπεύθυνη για τις πράξεις της, οι επιλογές που κάνει καθορίζουν και το είδος του σώματος στο οποίο ενσαρκώνεται. Όμως διατηρώντας τον εαυτό της καθαρό από τα μιάσματα του σώματος, η ψυχή μπορεί τελικά να κερδίσει την απελευθέρωσή της και την απαλλαγή της από την ανάγκη για ενσαρκώσεις. Τα μέσα για την απελευθέρωση αυτή ήταν η σιωπή, η αυτοεξέταση, ο διαλογισμός πάνω στην διδασκαλία και η χορτοφαγική δίαιτα.
Ο Πυθαγόρας είναι γνωστός για την ανακάλυψη των αριθμητικών και γεωμετρικών κλειδιών, τα οποία απεικόνιζε με τα γεωμετρικά σχήματα, την μουσική κλίμακα, την αστρονομία, κ.λπ. Ανακάλυψε την Χρυσή τομή, τα κανονικά πολύεδρα, και το θεώρημα σχετικά με την υποτείνουσα. Αυτό που έκανε ήταν να δείξει ότι αυτά ήταν τα κλειδιά για την ερμηνεία των μυστηρίων. Ο Πορφύριος αναφέρει ότι οι αριθμοί του Πυθαγόρα ήταν "ιερογλυφικά σύμβολα με την βοήθεια των οποίων εξήγησε τις ιδέες του σχετικά με την φύση των πραγμάτων". Η Τετρακτύς του είναι μια έξοχη σύνοψη του απόκρυφου συμβολισμού. "Ήταν ο Πυθαγόρας αυτός που πρώτος δίδαξε το ηλιοκεντρικό σύστημα, και ήταν στην εποχή του ο βαθύτερος γνώστης της γεωμετρίας". Ήταν ο ίδιος που επινόησε την λέξη «φιλόσοφος», που αποτελείται από δύο λέξεις και σημαίνει «εραστής της σοφίας». Είναι ο μεγαλύτερος μαθηματικός, γεωμέτρης και αστρονόμος της ιστορικής αρχαιότητας, καθώς επίσης και ο μέγιστος των μεταφυσικών και φιλοσόφων.