Θ
| Θάνατος |
Η καρδιά του γραφέα Άνι ζυγίζεται στον ζυγό της Μάατ. Στον έναν δίσκο είναι η καρδιά και στον άλλο ένα φτερό στρουθοκαμήλου που αντιπροσωπεύει την Αλήθεια.
Θάνατος, από βιολογική σκοπιά, είναι το μόνιμο σταμάτημα όλων των βιολογικών λειτουργιών που συντηρούν έναν έμβιο οργανισμό. Παρ’ όλα αυτά μέσα στους αιώνες η φύση του θανάτου ήταν πάντα θέμα που αφορούσε κυρίως τις παγκόσμιες θρησκευτικές παραδόσεις και την φιλοσοφική αναζήτηση. Ανάμεσα στις διάφορες ιδέες σχετικά με το θέμα αυτό περιλαμβάνεται η πίστη σε κάποιο είδος ανάστασης, η ιδέα της επενενσάρκωσης και τέλος της μόνιμης απώλειας της συνείδησης. Ο θάνατος αποτελούσε πάντα ένα μεγάλο μυστήριο και σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας κάθε μεγάλη θρησκεία, φιλοσοφία και πνευματική σχολή σκέψης προσπαθούσε να δώσει απάντηση σε αυτό το μυστήριο.
Ο έρωτας μάς κάνει ποιητές και η προσέγγιση του θανάτου μας κάνει φιλοσόφους. – Τζορτζ Σανταγιάνα
Αυτά σε σχέση με τις επίσημες θρησκείες και επιστήμες. Οι μύστες όμως και οι σύγχρονοι αποκρυφιστές μάς διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει αληθινός θάνατος! Αυτό που μοιάζει με σταμάτημα είναι στην πραγματικότητα μόνο μια μετάβαση, η ψυχή αποσύρεται από τον φυσικό οργανισμό και συνεχίζει την ύπαρξή της σαν μια οργανωμένη πνευματική οντότητα. Η εξωτερική μορφή συγχωνεύεται με τα στοιχεία της γης, αλλά το πνεύμα συνεχίζει με ένα αστρικό σώμα το οποίο έχει αισθήσεις και λειτουργίες αντίστοιχες με εκείνες του φυσικού σώματος.
Η διαδικασία του θανάτου σύμφωνα με τον αποκρυφισμό είναι η ακόλουθη:
(1) Το πρώτο στάδιο είναι η απόσυρση της ζωτικής δύναμης από το πυκνό φυσικό σώμα στον αιθερικό φορέα.
(2) Το δεύτερο στάδιο είναι η μεταφορά της ζωτικής δύναμης από το αιθερικό, στο αστρικό σώμα.
(3) Το τρίτο στάδιο είναι η μεταφορά της ζωτικής δύναμης από το αστρικό στο νοητικό σώμα.
(4) Το τελικό στάδιο είναι η απόσυρση από τον νοητικό φορέα. Η ζωτική δύναμη μετά την τετραπλή αποχώρησή της επικεντρώνεται ολοκληρωτικά στην ψυχή.
Οι ρίσι και οι μυημένοι ανώτερης τάξης, που κατέρχονται από την περιοχή της αθανασίας και είναι σε συντονισμό με το Άπειρο, γνωρίζουν την σκιώδη φύση του θανάτου. Μας λένε ότι ο θάνατος δεν είναι αυτό που φαίνεται. Είναι μια χαρούμενη γέννηση σε μια ζωή πιο ευδαιμονική από ό,τι ονειρευτήκαμε ποτέ. Είναι σαν ένας ήλιος που δύει σε έναν τόπο για να ανατείλει σε έναν άλλον. Μας δείχνουν τον τρόπο για να κατανικήσουμε τον φαινομενικά ανίκητο και τρομερό θάνατο και έτσι να απαλλαγούμε για πάντα από τον φόβο. Αυτό είναι το μεγάλο μάθημα που μπορούμε να πάρουμε από τους σοφούς. Μας βεβαιώνουν ότι δεν πεθαίνουμε – απλώς αποβάλλουμε το φυσικό ένδυμα του σώματος για να εργαστούμε με άλλα σώματα: αστρικό, νοητικό, ή αιτιώδες και τελικώς να φθάσουμε να αντιληφθούμε την θεία φύση μας και να κατανοήσουμε την ενότητα με τον Θεό – την Καθολική Συνείδηση και Ευδαιμονία. Οι άνθρωποι έχουν την ίδια φύση με τους αθάνατους θεούς. Η αληθινή φύση του ανθρώπου είναι αθάνατη και αιώνια, όμως είναι σαν νεκρή ή κοιμισμένη όσο ζει ο άνθρωπος και αφυπνίζεται στην θεϊκή της κατάσταση όταν το σώμα πεθαίνει. Όπως λέει και ο σοφός Ηράκλειτος: Αθάνατοι θνητοί, θνητοί αθάνατοι· ζώντες τον εκείνων θάνατον, τον δε εκείνων βίον τεθνεώτες.
Ο Απολλώνιος ο Τυανέας σε μια επιστολή του προς τον Βαλέριο γράφει: «Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γέννηση υπάρχει για κανέναν παρά μόνο φαινομενικά. Όταν η ουσία μετατρέπεται σε φύση, αυτό θεωρείται γέννηση και όταν η φύση μετατρέπεται σε ουσία, αυτό είναι θάνατος. Στην πραγματικότητα τίποτε δεν γεννιέται και τίποτε δεν φθείρεται ποτέ, μόνο την μια στιγμή φαίνεται και μετά γίνεται αόρατο. Γιατί όμως επικρατεί αυτή η ανεξέλεγκτη πλάνη; Επειδή μερικοί νομίζουν πως ό,τι τους συμβαίνει το προκαλούν αυτοί και δεν ξέρουν πως όποιος γεννιέται, έρχεται στον κόσμο μέσω των γονιών του και όχι από τους γονείς του. Κανένα από τα φαινομενικά παθήματα δεν αναφέρεται σε μεμονωμένο αντικείμενο, αλλά μάλλον τα παθήματα του μεμονωμένου αντικειμένου αναφέρονται σε ένα και μόνο φαινόμενο. Με ποιον άλλον τρόπο θα μπορούσε να το ονομάσει κανείς σωστά εκτός από το να το αποκαλέσει Πρωταρχική Ουσία, γιατί αυτή είναι η μόνη που και ενεργεί και πάσχει και γίνεται τα πάντα για όλα και μέσα από όλα, ο αιώνιος θεός».
Αν το μόνο που γνωρίζουμε για τον θάνατο είναι ότι εκείνος που πρώτα ήταν ορατός στο σώμα τώρα δεν είναι πλέον ορατός και δεν έχουμε πλέον τρόπο να επικοινωνήσουμε μαζί του, αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος είναι αφανισμός; Το να πιστεύουμε ότι ένας άνθρωπος έχει χαθεί απλώς επειδή δεν μπορούμε πλέον να τον δούμε, είναι σαν να λέμε δυο διαφορετικά πράγματα: ότι η ύπαρξή του εξαρτάται από το αν τον βλέπουμε ή όχι και ότι η ύπαρξή του εξαρτάται από την σωματική μορφή, την συνέχειά της και την συνοχή της. Καμιά από αυτές τις υποθέσεις δεν αντέχει σε προσεκτική εξέταση. Με βάση αυτές τις υποθέσεις, κάθε πράγμα που περνάει πέρα από το πεδίο της όρασής μας ή το οποίο παύουμε να το κοιτάζουμε, είναι νεκρό. Διαλύστε έναν κύβο ζάχαρη μέσα σε μια κούπα καφέ και αμέσως η ζάχαρη εξαφανίζεται – από κάθε άποψη η ζάχαρη είναι “νεκρή”. Δοκιμάστε, όμως, τον καφέ πριν βάλετε την ζάχαρη, δοκιμάστε τον και μετά, και αμέσως η παρουσία της ζάχαρης γίνεται φανερή στην γεύση. Ύστερα εξατμίστε τον καφέ και η ζάχαρη εμφανίζεται ξανά στην όρασή μας. Αυτό μας οδηγεί να καταλάβουμε ότι η μόνη πραγματικότητα για το καθετί βρίσκεται στην συνείδησή μας και πουθενά αλλού. Έτσι λοιπόν η αληθινή αγωνία και η θλίψη που νιώθουμε όταν κάποιος αγαπημένος μας πεθαίνει προκαλείται απλώς από το γεγονός ότι σχετίζουμε την αορατότητα με τον αφανισμό. Και όμως στην πραγματικότητα η ύπαρξή του έχει απλώς μεταφερθεί από τις φυσικές και σωματικές περιοχές σε περιοχές μεταφυσικές και άμορφες.
Ο ήλιος λάμπει για τους νεκρούς, ενώ οι ζώντες περιβάλλονται από την σκιά της νύκτας. Πίνδαρος, Θρήνοι, 1.
Ο Βούδας απευθυνόμενος στον Ανάντα και στους μαθητές του είπε: "Ω, Ανάντα, εσύ και όλοι σας θα πρέπει να ξέρετε ότι τα έμβια όντα από αμνημονεύτων χρόνων υπόκεινται συνεχώς σε γέννηση και θάνατο, επειδή δεν γνωρίζουν τον αιώνιο Αληθινό Νου του οποίου η ουσία του είναι από την φύση της αγνή και λαμπρή". – Σουρανγκάμα Σούτρα
Ο αληθινός Γνώστης, γράφει ένας άλλος σοφός, είναι κάποιος που παραμένει χωριστός από το σώμα και από κάθε συμβάν που σχετίζεται με το σώμα· χωριστός από γέννηση και χωριστός από θάνατο. Αυτός παραμένει συνεχώς ως “γνώστης και παρατηρητής” του σώματος. Βιώνει την αιώνια κατάσταση του Εαυτού, απαλλαγμένος από τα δεσμά της γέννησης και του θανάτου. Ο αληθινός γνώστης (γνιάνι πούρουσα), μέσω του γνιάνα του βλέπει όλα όσα υπάρχουν και μας μιλάει για το μυστήριο της ζωής και του θανάτου και για την απελευθέρωση και από τα δυο. Η ψυχή είναι αιώνια, είναι πέραν της γέννησης και του θανάτου. Είναι η απόλυτη Γνώση (γνιάνα). Ο Εαυτός είναι ο απόλυτος γνώστης (γνιάνι) και παρατηρητής. Η Ψυχή δεν γνωρίζει γέννηση ούτε θάνατο.
Το Θιβέτ εδώ
