multiverse-mind.org Πτήσεις στο Αφηρημένο

A

 Αϊνστάιν, Άλμπερτ:

Ένας διεθνώς γνωστός φυσικός, φιλόσοφος και ανθρωπιστής (1879-1955). Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ήταν ο Γερμανός θεωρητικός φυσικός που ανέπτυξε την Γενική Θεωρία της σχετικότητας. Ήταν αναμφισβήτητα από τους πιο σημαίνοντες στοχαστές του εικοστού αιώνα. Έφερε μια επανάσταση στον τρόπο που βλέπουμε και σκεφτόμαστε τον κόσμο. Οι αντισυμβατικές απόψεις και θεωρίες του είχαν τεράστια επίδραση όχι μόνο στην φυσική, αλλά και στην φιλοσοφία, στην ψυχολογία, ακόμη και στην θρησκεία. Κάθε επιστημονικό πεδίο επηρεάστηκε από τις θεωρίες του, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

O Αϊσντάιν εισήγαγε δύο μεγάλες θεωρίες της Φυσικής, τις λεγόμενες «θεωρίες της σχετικότητας». Σε αυτές οφείλουμε την καταστροφή της έννοιας του «χώρου» και του «χρόνου» ως απόλυτες πραγματικότητες. Η μια από αυτές, η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, περιγράφει την δύναμη της βαρύτητας και την επιρροή της πάνω στον καμβά του χωροχρόνου. Η άλλη σημαντική θεωρία, η Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας, ασχολείται με αντικείμενα που κινούνται κοντά στην ταχύτητα του φωτός και με τον τρόπο που επηρεάζουν την κίνηση του χωροχρόνου. Η τελευταία αυτή θεωρία ήλθε να συμπληρώσει και να επεκτείνει τους νόμους του Νεύτωνα και του Γαλιλαίου για την κίνηση. Το αποκορύφωμά της είναι η περίφημη εξίσωση E = mc2, η ισοδυναμία Ενέργειας-Μάζας.

Ένα ανθρώπινο ον είναι ένα μέρος εκείνου του όλου που αποκαλείται από μας «Σύμπαν», ένα μέρος περιορισμένο σε χρόνο και χώρο. Βιώνει τον εαυτό του, τις σκέψεις και τα αισθήματά του σαν κάτι ξεχωριστό από τα υπόλοιπα όντα – ένα είδος οπτικής αυταπάτης της συνείδησής του. Ο αγώνας να ελευθερωθεί από αυτήν την αυταπάτη είναι ο σκοπός της αληθινής θρησκείας. Το να μην καλλιεργεί την αυταπάτη αλλά να προσπαθεί να την υπενικήσει είναι ο δρόμος για να φθάσει, στον βαθμό που είναι δυνατόν,  στην ειρήνη του νου.

Η συμβολή του Αϊνστάιν στην επιστήμη υπερβαίνει αυτές τις δύο θεωρίες. Εξήγησε το φωτοηλεκτρικό φαινόμενο, εισάγοντας την έννοια των «κβάντα φωτός», παίρνοντας γι’ αυτό το βραβείο Νόμπελ. Το έργο του με τον Ινδό φυσικό Σατιέντρα Μπόζε προέβλεψε την ύπαρξη των «συμπυκνώσεων Μπόζε-Αϊνστάιν», μια νέα κατάσταση της ύλης, που δημιουργήθηκε πρόσφατα στο εργαστήριο με παγίδευση ατόμων με την χρήση λέιζερ. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο Αϊνστάιν εργάστηκε (αν και χωρίς επιτυχία) για μια ενοποιημένη θεωρία της βαρύτητας και του ηλεκτρομαγνητισμού (οι μόνες δυνάμεις που ήταν τότε γνωστές). Η προσπάθεια ενοποίησης συνεχίζει σήμερα στην φυσική, αλλά με την προσθήκη των δύο δυνάμεων που έχουν ήδη αναγνωριστεί, δηλαδή την ραδιενέργεια (ασθενή πυρηνική δύναμη) και την πυρηνική ενέργεια (ισχυρή δύναμη).

Ο Αϊνστάιν πίστευε σε μια απόλυτη απλότητα, σε μια θεμελιώδη και ενιαία πραγματικότητα που είναι η ίδια σε όλο το σύμπαν, και αυτό ήταν το κίνητρo πίσω από το έργο του για την ενοποίηση. "Το εκπληκτικό γεγονός δεν είναι οι νόμοι του Σύμπαντος, αλλά το γεγονός ότι αυτό έχει νόμους» συνήθιζε να λέει. Ο Αϊνστάιν δεν πίστευε στην τυχαιότητα, "Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το Σύμπαν» συνήθιζε να λέει. Ωστόσο, αυτό αποδείχθηκε ότι είναι λάθος. Το στοιχείο της τυχαιότητας και της πιθανότητας είναι αναπόσπαστο μέρος της κβαντικής πραγματικότητας.

Ο Αϊνστάιν τόλμησε να ακολουθήσει αντισυμβατικά μονοπάτια, να σπάσει καθιερωμένες ιδέες και τρόπους σκέψης, εισάγοντας έννοιες και ιδέες που είναι τόσο ξένες προς τον τρόπο σκέψης μας και ακόμη και σήμερα οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να τις κατανοήσουμε πλήρως. Αλληλογραφούσε με τον Γερμανό ψυχολόγο Σίγκμουντ Φρόυντ, συζητούσε με τον Ινδό μυστικιστή Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ για την φύση της αλήθειας και πάνω απ’ όλα εργαζόταν ακούραστα για την παγκόσια ειρήνη.

Ακαδημία: Ακαδημία είναι ένα ίδρυμα ανώτερης εκπαίδευσης, μάθησης, έρευνας ή τιμητικής διάκρισης. Το όνομα προέρχεται από την σχολή φιλοσοφίας του Πλάτωνα, η οποία ιδρύθηκε περίπου το 385 π.Χ. στην Ακαδημία, μια συνοικία της Αθήνας, η οποία περιλάμβανε ένα ιερό άλσος από ελαιόδενδρα αφιερωμένο στην θεά Αθηνά, την θεά της σοφίας, έξω από τα τείχη της αρχαίας Αθήνας. Η αρχαία ονομασία της περιοχής αυτής ήταν Ακαδημία και θεωρείτο ήδη από την αρχή του 6ου αιώνα π.Χ. ότι προερχόταν από το όνομα ενός Αθηναίου μυθικού ήρωα, του Ακάδημου. Μερικοί σχολιαστές υποστηρίζουν ότι η σχολή αυτή ήταν πράγματι το πρώτο πανεπιστήμιο.

Η Σχολή των Αθηνών, τοιχογραφία του Ραφαήλ (1509-1510), μιας ιδανικής Ακαδημίας.

Οι άμεσοι διάδοχοι του Πλάτωνα ως "σχολάρχες" της Ακαδημίας ήταν ο Σπεύσιππος (347-339 π.Χ.), ο Ξενοκράτης (339-314 π.Χ.), ο Πολέμων (314-269 π.Χ.), ο Κράτης (269-266 π.Χ.) και ο Αρκεσίλαος (περ. 266-240 π.Χ.). Ανάμεσα στα άλλα διάσημα μέλη της Ακαδημίας περιλαμβάνονται ο Αριστοτέλης, ο Ηρακλείδης ο Ποντικός, ο Εύδοξος της Κνίδου.

Η Ακαδημία πέρασε από διάφορες φάσεις, οι οποίες θα μπορούσαν γενικά να ταξινομηθούν ως εξής: (1) η Αρχαία Ακαδημία, υπό τον Πλάτωνα και τους άμεσους διαδόχους του ως σχολάρχες, όπου η φιλοσοφία που διδασκόταν εκεί ήταν ηθική, θεωρητική και δογματική. (2) Η Μεσαία Ακαδημία, αρχίζοντας με τον Αρχεσίλαο (316-241 π.Χ.), που εισήγαγε έναν μη δογματικό σκεπτικισμό και (3) η Νέα Ακαδημία, που ιδρύθηκε από τον Καρνεάδη (2ος αιώνας π.Χ.), και η οποία τελείωσε με τον σχολάρχη Αντίοχο τον Ασκαλωνίτη (120-68 π.Χ.), που πέτυχε μια επιστροφή στον δογματισμό της Αρχαίας Ακαδημίας. Παρόλο που οι φιλόσοφοι συνέχισαν να διδάσκουν την φιλοσοφία του Πλάτωνα στην Αθήνα στην διάρκεια της Ρωμαϊκής εποχής, μόνο προς το 410 μ.Χ. ιδρύθηκε ξανά μια αναβιωμένη Ακαδημία ως κέντρο του Νεοπλατωνισμού, η οποία επιβίωσε μέχρι το 529 μ.Χ., οπότε και την έκλεισε ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός Ι.

Άλαν Λίο: Ο Άλαν Λίο (1860-1917) υπήρξε ένας διάσημος Άγγλος αστρολόγος, θεοσοφιστής και συγγραφέας, ο οποίος θεωρείται πατέρας της σύγχρονης αστρολογίας. Ο Λίο έγραψε μια σειρά αστρολογικών βιβλίων, εξέδωσε το επιτυχημένο περιοδικό Modern Astrology και ίδρυσε έναν οργανισμό που παραμένει ζωντανός εδώ και 90 χρόνια.

Το πατρικό του όνομα ήταν Γουίλλιαμ Φρέντερικ Άλλαν και γεννήθηκε στο Γουεστμίνστερ το 1860. Τον Άλαν Λίο τον μεγάλωσε η μητέρα του, η οποία ήταν μέλος της Αδελφότητας του Πλύμουθ, καθώς ο πατέρας του τους εγκατέλειψε όταν ο Λίο ήταν εννέα ετών. Μεγαλώνοντας κοντά στην μητέρα του και κάτω από δύσκολες συνθήκες ο Λίο δεν έλαβε επίσημη εκπαίδευση πέρα από το δημοτικό σχολείο. Το 1885 άρχισε να μελετάει αστρολογία και συνάντησε τον Φ. Γ. Λάσεϋ και τον Σεφάριαλ (Γούολτερ Ολντ), μέλη του εσωτερικού κύκλου της Θεοσοφικής Εταιρείας. Μέσω αυτών συνάντησε την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ και έγινε και ο ίδιος θεοσοφιστής.

Χρησιμοποιώντας ως επαγγελματικό όνομα το Άλαν Λίο αποφάσισαν μαζί με τον Λάσεϋ, στις 12 Νοεμβρίου του 1889, να ξεκινήσουν το περιοδικό The Astrologer's Magazine, το οποία αργότερα μετονομάστηκε σε Modern Astrology. Το 1894 όταν ο Λάσεϋ αποσύρθηκε ο Λίο έγινε μοναδικός ιδιοκτήτης του. Το επόμενο έτος συνάντησε την μέλλουσα σύζυγό του, την Μπέσι, η οποία ήταν χειρομάντης και φρενολόγος και παντρεύτηκαν το 1896.

Το έτος 1898 το περιοδικό πήγαινε τόσο καλά ώστε ο Λίο ήταν σε θέση να αφιερώσει όλη την ενέργειά του στην αστρολογία. Με την επιτυχία των ωροσκοπίων και των δημοσιεύσεών του, έγραψε αρκετά σημαντικά βιβλία καθώς και έναν αριθμό σύντομων έργων πάνω στην αστρολογία.

Το 1909 ο Λίο ταξίδεψε στην Ινδία όπου μελέτησε την ινδική αστρολογία και όπως όλοι οι καλοί θεοσοφιστές επισκέφθηκε την έδρα της Θεοσοφικής Εταιρείας στο Αντιάρ και γνώρισε την τότε πρόεδρό της, την Άννι Μπέζαντ.

Έως το 1915 ο Λίο είχε γράψει ή είχε βοηθήσει στην παραγωγή τριάντα περίπου αστρολογικών έργων. Τα βιβλία του ήταν τόσο δημοφιλή ώστε έκαναν συνεχείς επανεκδόσεις και σχεδόν έναν αιώνα αργότερα συνεχίζουν ακόμα να κυκλοφορούν. Στην διάρκεια αυτού του έτους οργάνωσε την Αστρολογική Στοά της Θεοσοφικής Εταιρείας, η οποία παρά το ότι πέρασε μέσα από πολλές αλλαγές εξακολουθεί να υφίσταται ακόμα και σήμερα.

Μέσα από τις εκδόσεις των βιβλίων του και τις ακούραστες προσπάθειές του ο Άλαν Λίο έγινε τόσο πλατιά γνωστός ώστε προκάλεσε ένα ανανεωμένο ενδιαφέρον για την αστρολογία, αλλά με μια διαφορετική έμφαση από εκείνη των αστρολόγων που είχαν προηγηθεί. Είτε εξαιτίας μιας προσωπικής τάσης, είτε εξαιτίας της φιλοσοφίας του είτε των συμβάντων της εποχής του, ο Λίο έδωσε έμφαση στην περιγραφή του χαρακτήρα μάλλον και όχι στην πρόβλεψη. Το σύνθημά του ήταν: "Ο χαρακτήρας είναι πεπρωμένο", μια φράση την οποία μερικοί πιστεύουν ότι την πήρε από τον Ηράκλειτο. Ο Λίο έδινε επίσης έμφαση στην στενή σχέση της αστρολογίας, της μετενσάρκωσης και του νόμου του κάρμα. Όπως αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου του Εσωτερική Αστρολογία: "Σήμερα ολόκληρη η πίστη μου στην επιστήμη των άστρων στέκει ή πέφτει μαζί με την θεωρία του κάρμα και της μετενσάρκωσης και δεν διστάζω καθόλου να πω ότι χωρίς αυτές τις αρχαίες διδασκαλίες, η γενέθλια αστρολογία δεν θα είχε σταθερή αξία".

Απόλυτο: Ένας όρος που συχνά χρησιμοποιείται για να δηλώσει την Έσχατη Πραγματικότητα, την ανεκδήλωτη, αμετάβλητη και υπερβατική Ύπαρξη - η οποία είναι πέρα και από το πιο λεπτοφυές επίπεδο συνείδησης. Το Απόλυτο χρησιμοποιείται συνήθως για να δηλώσει την μη δυαδική πραγματικότητα, η οποία όχι μόνο υπερβαίνει το φαινομενικό, δυαδικό σύμπαν, αλλά είναι επίσης και η ίδια η ουσία της Πραγματικότητας ή του δυαδικού σύμπαντος. Το Απόλυτο είναι συνώνυμο με το νιρβάνα, το Μπράχμαν, το Τάο, την απρόσωπη Θεότητα και την αρχέγονη πραγματικότητα. Ο Αουρομπίντο, ένας Ινδός φιλόσοφος, λέει: "Με το απόλυτο εννοούμε κάτι μεγαλύτερο από το σύμπαν μέσα στο οποίο ζούμε, την υπέρτατη πραγματικότητα εκείνης της υπερβατικής Ύπαρξης, κάτι χωρίς το οποίο όλα όσα βλέπουμε ή γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, δεν θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν".

Άρης:  

Ο Άρης είναι ο τέταρτος πλανήτης από τον Ήλιο σε απόσταση 228 εκατομμυρίων χιλιομέτρων. Μια μέρα στον Άρη διαρκεί λίγο πάνω από 24 ώρες (24,62 ώρες), χρόνος που χρειάζεται ο Άρης για να κάνει μια περιστροφή γύρω από τον άξονά του. Ολοκληρώνει την περιφορά του γύρω από τον Ήλιο σε 686 γήινες ημέρες (ένα έτος του Άρη). Ο Άρης έχει δυο φεγγάρια, τον Φόβο και τον Δείμο. Είναι γνωστός σαν Κόκκινος Πλανήτης εξαιτίας της οξείδωσης του σιδήρου που υπάρχει στο έδαφός του η οποία κάνει το χώμα και την ατμόσφαιρα να παίρνουν μια ερυθρή απόχρωση.

Στην αστρολογία ο πλανήτης Άρης είναι ο χορηγός της ζωής, της ενέργειας και της κίνησης για τα ανθρώπινα όντα. Τα σημεία του ζωδιακού που κυβερνιούνται από τον Άρη σχετίζονται κυρίως με την φυσική γέννηση και τον θάνατο, όπως υποδηλώνεται από τον Κριό (γέννηση) και τον Σκορπιό (θάνατος). Ενώ ο Άρης μέσω του ζωδίου του Κριού χαρίζει το ζωοποιό πυρ του πάθους, της επιθυμίας και του ζωικού μαγνητισμού, ο Σκορπιός χαρίζει το ζων ύδωρ της αιώνιας ζωής μέσω των εξαγνιστικών υδάτων των ζωτικών υγρών ή την αναζωογόνηση της ζωής.

            Ο Άρης κυβερνάει τις πέντε αισθήσεις, που είναι η βάση κάθε ανθρώπινης γνώσης όσον αφορά οτιδήποτε είναι απτό και αντικειμενικό. Συνεπώς, ο Άρης κυβερνάει την επιστήμη και επομένως την λογική στην τωρινή εποχή για την θεμελιώδη αλλά όχι μόνιμη υλικότητα της γνώσης, μια υλικότητα η οποία μειώνεται γρήγορα καθώς ο Άρης φθάνει στο τέλος του παρόντος κύκλου επιρροής του. Ήδη η σύγχρονη επιστήμη αρχίζει να μετατοπίζεται προς την περιοχή του άπιαστου και στον κόσμο του μη-υλικού. – Αλίκη Μπέιλη, Εσωτερική Αστρολογία.

Στην Ινδία οι Πλειάδες (Κριττίκα), οι επτά κόρες του Άτλαντα, συνδέονται με τον θεό του πολέμου, τον Καρττικέγια. Οι Πλειάδες έδωσαν το όνομά τους στον θεό, γιατί ο Καρττικέγια είναι ο πλανήτης Άρης αστρονομικά. Ως θεός είναι γιος του Σίβα, που γεννήθηκε από το πυρ (Αγκνί) από τον πνευματικό Σπόρο του Σίβα – γι’ αυτό και ονομάζεται Αγκνί-μπου. Στην ελληνική μυθολογία ο Άρης ήταν γιος της Ήρας που τον γέννησε χωρίς την βοήθεια αρσενικού σπέρματος και ανήκε στους δώδεκα θεούς. Του άρεσε η μάχη και ο πόλεμος. Φορούσε μπρούντζινη πανοπλία, λαμπερό κράνος με μακριά φτερά και κρατούσε λόγχη και δερμάτινη ασπίδα.

Η Κόκκινη ή Έκτη, ηλιακή Ακτίνα βρίσκεται κάτω από την επιρροή του Άρη. Η Κόκκινη ακτίνα συνιστά την συναισθηματική ψυχή στον άνθρωπο και είναι ο ασυνείδητος επιταχυντής της γέννησης του πνεύματος. Ο πλανήτης Άρης συμβολίζει τις αισθήσεις, αλλά ιδιαίτερα την αίσθηση της γεύσης.

Αριστοτέλης:

O Αριστοτέλης ήταν ένας αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος (384-322 π.Χ.) και ένας από τους σπουδαιότερους μαθητές του Πλάτωνα. Γεννήθηκε στα Στάγειρα, μια μικρή πόλη της βόρειας Ελλάδας. Ο πατέρας του Αριστοτέλη, ο Νικόμαχος, ήταν ιατρός στην αυλή του Μακεδόνα βασιλιά Αμύντα Β'. Όταν ο Αριστοτέλης έγινε 17 ετών γράφτηκε στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Εκεί παρακολούθησε τις διαλέξεις του Πλάτωνα επί είκοσι χρόνια, και τελικώς έδωσε και ο ίδιος διαλέξεις για το θέμα της ρητορικής. Ο Πλάτωνας πέθανε το 347 π.Χ. Επειδή ο Αριστοτέλης είχε διαφωνήσει με μερικές από τις φιλοσοφικές πραγματείες του Πλάτωνα, δεν τον διαδέχθηκε στην θέση του διευθυντή της Ακαδημίας. Το 338 π.Χ. ο Αριστοτέλης πήγε στην πατρίδα του την Μακεδονία για να αρχίσει την διδασκαλία του γιου του βασιλιά Φιλίππου, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που τότε ήταν 13 ετών.  Τόσο ο Φίλιππος όσο και ο Αλέξανδρος εκτιμούσαν πάρα πολύ τον Αριστοτέλη και φρόντισαν ώστε η βασιλική αυλή της Μακεδονίας να τον αποζημιώνει γενναιόδωρα για το έργο του. Το 335 π.Χ., όταν ο Αλέξανδρος διαδέχθηκε τον πατέρα του στον θρόνο της Μακεδονίας και κατέκτησε την Αθήνα, ο Αριστοτέλης γύρισε ξανά στην πόλη. Η Ακαδημία του Πλάτωνα, την οποία τώρα διεύθυνε ο Ξενοκράτης, εξακολουθούσε να ασκεί την μεγαλύτερη επιρροή στην ελληνική σκέψη. Με την άδεια του Αλεξάνδρου ο Αριστοτέλης ίδρυσε την δική του σχολή στην Αθήνα, που ονομαζόταν Λύκειο. Επειδή ο Αριστοτέλης ήταν γνωστό ότι βάδιζε μέσα στην περιοχή της σχολής ενώ δίδασκε, οι μαθητές του αναγκάζονταν να τον ακολουθούν και γι' αυτό ονομάζονταν "Περιπατητές" και η σχολή του "Περιπατητική". Οι σπουδαστές του Λυκείου μελετούσαν θέματα που περιλάμβαναν από την επιστήμη και τα μαθηματικά μέχρι την φιλοσοφία και την πολιτική και σχεδόν όλα τα ενδιάμεσα.  Η τέχνη αποτελούσε επίσης έναν πολύ δημοφιλή τομέα μελέτης.

Η αναζήτηση των ιδανικών μορφών οδήγησε τον Αριστοτέλη να ερευνήσει πολλά θέματα. Η ανάλυσή του για την ιδανική μορφή της τραγωδίας αποτέλεσε έναν οδηγό για τους μετέπειτα δραματογράφους του Δυτικού πολιτισμού. Επί αιώνες οι Ευρωπαίοι θεατρικοί συγγραφείς, όπως ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, προσπαθούσαν να γράψουν έργα που θα ακολουθούσαν τις ιδέες του Αριστοτέλη. Ο Αριστοτέλης δεν επινόησε τις τραγωδίες, στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε παραδείγματα από τα έργα των διάσημων Ελλήνων τραγωδών, όπως ο Σοφοκλής, για να εκφράσει τις βασικές ιδέες του. Οι Έλληνες πίστευαν ότι η τραγωδία ήταν η ανώτερη μορφή δράματος και οι ιδέες του Αριστοτέλη για την τραγωδία βασίζονταν σε αυτήν την πίστη. Αυτός είναι ο περίφημος ορισμός του Αριστοτέλη για την τραγωδία: "έστιν ουν τραγωδία μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας, μέγεθος εχούσης ηδυσμένω λόγω, χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις, δρώντων και ου δι' απαγγελίας, δι' ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν".

Όταν ο πρώην μαθητής του Αριστοτέλη, ο Μέγας Αλέξανδρος, πέθανε ξαφνικά το 323 π.Χ., η κυβέρνηση της Μακεδονίας ανατράπηκε και εν όψει των αντιμακεδονικών αισθημάτων που επικρατούσαν ο Αριστοτέλης κατηγορήθηκε για ασέβεια. Για να αποφύγει την σύλληψη και την καταδίκη έφυγε από την Αθήνα και πήγε στην Χαλκίδα στη νήσο Εύβοια, όπου και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του.

Ο Αριστοτέλης πίστευε σαφώς ότι θα μαθηματικά ήταν πολύ σημαντικά ως μια εκ των τριών θεωρητικών επιστημών. Όμως θα ήταν σωστό να πούμε ότι δεν συμφωνούσε με τον Πλάτωνα, ο οποίος είχε ανυψώσει τα μαθηματικά σε μια τέτοια ανώτερη θέση μελέτης ώστε ελάχιστος χώρος έμενε για την γκάμα των επιστημών που μελετούσε ο Αριστοτέλης. Οι δυο άλλες θεωρητικές επιστήμες σύμφωνα με τον Αριστοτέλη ήταν η φιλοσοφία και η θεωρητική φυσική (για να χρησιμοποιήσουμε σύγχρονη ορολογία). Ένα από τα κεντρικά σημεία της φιλοσοφίας του Αριστοτέλη ήταν η συστηματική ιδέα του για την λογική. Στόχος του Αριστοτέλη ήταν να διατυπώσει μια παγκόσμια διαδικασία συλλογισμού που θα επέτρεπε στον άνθρωπο να μάθει κάθε επιστητό πράγμα σχετικά με την πραγματικότητα. Η αρχική διαδικασία περιέγραφε την περιγραφή των αντικειμένων με βάση τα χαρακτηριστικά τους, τις καταστάσεις και τις πράξεις τους. Στις φιλοσοφικές πραγματείες του ο Αριστοτέλης ανέλυε επίσης πώς ο άνθρωπος μπορεί έπειτα να αποκτήσει πληροφορίες για τα αντικείμενα μέσω επαγωγής και συμπεράσματος. Η θεωρία του για την επαγωγή είναι η βάση αυτού που οι φιλόσοφοι σήμερα αποκαλούν συλλογισμό, ένα λογικό επιχείρημα όπου το συμπέρασμα συνάγεται από δυο ή περισσότερες υποθετικές προτάσεις μιας ορισμένης μορφής. Η φιλοσοφία του Αριστοτέλη όχι μόνο πρόσφερε στον άνθρωπο ένα σύστημα λογικής, αλλά αφορούσε επίσης και την ηθική. Στο έργο του Ηθικά Νικομάχεια περιέγραφε έναν ηθικό κώδικα συμπεριφοράς για αυτό το οποίο αποκαλούσε "αγαθή ζωή".

Ο Αριστοτέλης έγραψε επίσης έναν αριθμό έργων για την τέχνη, περιλαμβανομένου του Περί Ρητορικής, και για την επιστήμη, περιλαμβανομένων το Περί Ουρανού, το οποίο ακολούθησε το Περί Ψυχής, όπου μετά την ανάλυση της αστρονομίας προχωράει στην εξέταση της ανθρώπινης ψυχολογίας. Τα γραπτά έργα του Αριστοτέλη αναλύουν επίσης τα θέματα της ύλης και της μορφής. Στο έργο του Μετά τα Φυσικά διευκρινίζει την διάκριση ανάμεσα στα δυο. Για τον Αριστοτέλη η ύλη ήταν η φυσική ουσία των πραγμάτων, ενώ η μορφή ήταν η μοναδική φύση ενός πράγματος που του χάριζε την ταυτότητά του. Στο έργο του Ηθικά ο Αριστοτέλης προσδιόρισε τον αληθινό σκοπό της ευτυχίας του ανθρώπου, μια αυτο-περιεχόμενη δραστηριότητα έκφρασης του ανώτερου μέρους της ύπαρξής μας, της διάνοιας, σύμφωνα με την ύψιστη αρετή, την θεωρητική σοφία. Στην πραγματικότητα πρόκειται για την ενατένιση. Ο Αριστοτέλης τοποθετεί στο ανώτατο σημείο του σύμπαντός του έναν θεό που είναι βυθισμένος στην αφηρημένη σκέψη και ο άνθρωπος παρόμοια βρίσκει την εκπλήρωσή του στην ενατένιση.

Κρίνοντας μόνο την επιρροή του στην φιλοσοφία το έργο του Αριστοτέλη επηρέασε τις ιδέες από την αρχαιότητα μέχρι και την Αναγέννηση. Η επιρροή του Αριστοτέλη στην Δυτική σκέψη στις ανθρωπιστικές και στις κοινωνικές επιστήμες θεωρείται αξεπέραστη, με εξαίρεση ίσως εκείνη του Πλάτωνα και του δασκάλου του, του Σωκράτη. Δυο χιλιάδες χρόνια αργότερα οι φιλοσοφικές ιδέες του Αριστοτέλη εξακολουθούν να μελετώνται και να αναλύονται.

Αστρολογία:

Η αστρολογία είναι μια επιστήμη που εξετάζει την επίδραση των άστρων πάνω σε όλα τα έμβια όντα, στα μη έμβια πράγματα και στις γήινες συνθήκες, μελετώντας επίσης τις αντιδράσεις τους σε αυτές τις επιρροές. Η μελέτη των άστρων είναι από τις αρχαιότερες γνωστές επιστήμες του ανθρωπίνου γένους, αναγόμενη ως τους Σουμέριους και ακόμη πιο πριν. Οι αστρολογικές τέχνες ήταν γνωστές στους Αιγύπτιους, στους Έλληνες, στους Ινδούς, στους Κινέζους, στους Πέρσες και στους μεγάλους πολιτισμούς της αρχαίας Αμερικής.

Η αστρολογία είναι ο πρόγονος της αστρονομίας και για πολλά χρόνια οι δυο τους συνυπήρχαν σαν μια επιστήμη. Σήμερα η αστρονομία θεωρείται ως μια «αντικειμενική» επιστήμη των αποστάσεων, των μαζών, των ταχυτήτων κ.λπ., ενώ η αστρολογία είναι μια «υποκειμενική» και ενορατική επιστήμη που δεν ασχολείται μόνο με την αστρονομική χάραξη των ωροσκοπίων αλλά μπορεί επίσης να αποκληθεί και φιλοσοφία, η οποία επιχειρεί να εξηγήσει την πνευματική ουσία της ζωής.

Η αστρολογία είναι η επιστήμη που προσδιορίζει την επίδραση των πλανητών, των απλανών, των κομητών και γενικά των ουρανίων σωμάτων στον ανθρώπινο χαρακτήρα και στην έκφρασή του στον φυσικό κόσμο. Είναι η ψυχή της αστρονομίας και μέσω αυτής εξηγούνται οι ανισότητες στην ανθρωπότητα. Καταδείχνει την λειτουργία ενός καθοριστικού νόμου μέσω της οποίας συνειδητοποιούμε πως ό,τι σπείρουμε αυτό και θερίζουμε. Η αρχαιότητά της είναι τόσο μεγάλη που την τοποθετεί ανάμεσα στις αρχαιότερες καταγραφές της ανθρωπίνης γνώσης· και παραμένει έτσι μέχρι σήμερα. – Άλαν Λίο.

Η αστρολογία είναι η επιστήμη που προλέγει τις κανονικές κινήσεις των πλανητών, τα πεπρωμένα και τις κακοτυχίες των ανθρώπων, την μοίρα των εθνών και άλλα συμβάντα που σχετίζονται με γήινα φαινόμενα. Συμπερασματικά λοιπόν όλα τα σώματα στην φύση είτε έμψυχα είτε άψυχα υπόκεινται στις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων. Η αστρολογία δεν πρέπει να συγχέεται με την μοιρολατρεία. Ερμηνεύει ό,τι θεωρεί πως είναι το μέλλον του ανθρώπου όπως αυτό διαμορφώνεται από το προηγούμενο κάρμα του και καταδείχνεται από τις πλανητικές θέσεις κατά την στιγμή της γέννησης.

Η αστρολογία διαιρείται σε διαφορετικούς κλάδους, όπως γενέθλια αστρολογία, αστρολογία των απλανών, ιαστρική, ωριαία, κοσμική, προχωρημένη και εσωτερική αστρολογία. 

Η εσωτερική αστρολογία ασχολείται με την ανάπτυξη της συνείδησης, με τις επιδράσεις εκείνες που την αφυπνίζουν στα ιδιαίτερα δώρα κάθε ζωδίου και στα χαρίσματα των ακτίνων· με την αντίδραση του ατόμου και με τον επακόλουθο εμπλουτισμό μέσω ανταπόκρισης στην επιρροή  του συγκεκριμένου ζωδίου, βασιζόμενη στους εσωτερικούς πλανήτες από την σκοπιά της ανθρωπιστικής συνείδησης, της μαθητείας και της μύησης. – Αλίκη Μπαίηλυ

Η αστρολογία τέλος βασίζεται στις κινήσεις και στις σχετικές θέσεις των ουρανίων σωμάτων, όπως είναι ο Ήλιος, η Σελήνη και οι πλανήτες, οι οποίες μελετώνται καθώς αυτά κινούνται μέσω των σημείων του ζωδιακού σχηματίζοντας όψεις ή γωνίες μεταξύ τους. Επίσης εξετάζεται η θέση τους μέσα στους αστρολογικούς οίκους.

Ατραπός:

Η λέξη «Ατραπός» είναι ένας εσωτερικός όρος για το πνευματικό ταξίδι προς την φώτιση και την αυτοπραγμάτωση. Είναι γνωστός με πολλά ονόματα: Δρόμος, Ατραπός της Τελείωσης, Μάργκα, Ταρίκα κ.λπ. Στον ινδουισμό ο όρος χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους:

(1) Ατραπός της Φώτισης: ο δρόμος προς τον έσχατο στόχο της αυτοπραγμάτωσης και της απελευθέρωσης.

(2) Οι Δυο Ατραποί: ο δρόμος του μοναχού και εκείνος του οικοδεσπότη, μια επιλογή που κάνει κάθε ινδουιστής.

(3) Ατραπός του Ντάρμα: η τήρηση των αρχών της ορθής συμπεριφοράς και της αρετής.

(4) Ευθεία Ατραπός: ο δρόμος που οδηγεί κατευθείαν στον στόχο, χωρίς περισπασμούς ή καρμικές παρακάμψεις.

(5) Η Ύψιστη Ατραπός: το πνευματικό μονοπάτι ή το μονοπάτι της απάρνησης ως η ευγενέστερη ανθρώπινη επιδίωξη.

(6) Συμπαντική Ατραπός: η πνευματική ατραπός που θεωρείται ότι ακολουθεί το σύνολο των υπάρξεων, ολόκληρη η ύπαρξη, καθώς βαδίζουν στον δρόμο τους προς την θεοποίηση.

Στην βεντική και στην γιογκική ατραπό στον σίσια ή ζηλωτή υποδεικνύεται συνήθως να βρει έναν γκουρού, ή δάσκαλο, ο οποίος θα υποδείξει τις κατάλληλες πνευματικές ασκήσεις (σάντανα), και οποίος θεωρείται ότι έχει την ικανότητα να μεταβιβάζει την σάκτι, την θεία ενέργεια.

Ο ινδουισμός αναφέρει τέσσερις μεθόδους – μάργκα ή γιόγκα – πνευματικής άσκησης. Η πρώτη μέθοδος είναι η γνιάνα γιόγκα, ο δρόμος της γνώσης. Η δεύτερη είναι η μπάκτι γιόγκα, ο δρόμος της αφοσίωσης. Η τρίτη είναι η κάρμα γιόγκα, ο δρόμος της δράσης. Η τέταρτη είναι η ράτζα γιόγκα, ο δρόμος της ενατένισης και του διαλογισμού.

Η ράτζα μάργκα είναι η ατραπός της καλλιέργειας των αναγκαίων αρετών, της αυτοπειθαρχίας (τάπας), του διαλογισμού, της ενατένισης και της αυτοεξέτασης - ενίοτε με απομόνωση και απάρνηση του κόσμου - προς ένα αποκορύφωμα που ονομάζεται σαμάντι. Αυτή η κατάσταση του σαμάντι παρομοιάζεται με την κορυφαία εμπειρία της γιόγκα ή ένωσης με τον ανώτερο Εαυτό (Ατμάν).

Στον σουφισμό ο όρος tariqa (ταρίκα, δρόμος, ατραπός) είναι αυτός που χρησιμοποιείται για να δηλώσει μια σχολή ή τάγμα, ή ειδικότερα τις μυστικές διδασκαλίες και τις πνευματικές ασκήσεις ενός τέτοιου τάγματος που επιδιώκει την haqiqah (χακικάχ, έσχατη αλήθεια). Το ταρίκα έχει έναν Σεΐχη (οδηγό) που παίζει τον ρόλο του ηγέτη ή πνευματικού καθοδηγητή. Τα μέλη ή οπαδοί του ταρίκα είναι γνωστά σαν murshid, (μουρσίντ), που σημαίνει «ζηλωτές», δηλ. «αυτοί που επιθυμούν να γνωρίσουν τον Θεό και να αγαπούν τον Θεό».

Ο βουδισμός είναι η θρησκεία που βασίζεται στις διδασκαλίες του Γκαουτάμα Σιντάρτα. Ο κύριος στόχος του βουδισμού δεν είναι κάποιο είδος «ένωσης», αλλά η κατανόηση της πραγματικότητας, η οποία οδηγεί στην απελευθέρωση. Η ατραπός προς την απελευθέρωση είναι η Ευγενής Οκταπλή Ατραπός: (α) ορθή αντίληψη, (β) ορθή πρόθεση, (γ) ορθή ομιλία, (δ) ορθή συμπεριφορά, (ε) ορθή ζωή, (ζ) ορθή προσπάθεια (η) ορθός διαλογισμός και (θ) ορθή ενατένιση.

Στο Τσ'αν ή Ζεν η παράδοση του Λιν Τζι, ή Ριντζάι Ζεν στα Ιαπωνικά, τονίζει την ανάγκη για περαιτέρω εκπαίδευση μετά την επίτευξη της αφύπνισης. Η άσκηση πρέπει να συνεχιστεί ώστε να βαθύνει η κατανόηση και να εκφραστεί στην καθημερινή ζωή. Για να βαθύνει η κατανόηση της αφύπνισης είναι αναγκαίος ο στοχασμός και η μελέτη των κοάν (αινιγματικές φράσεις). Αυτή η πορεία της αρχικής ενόρασης που ακολουθείται από μια βαθμιαία εμβάθυνση και ωρίμανση εκφράζεται από τον δάσκαλο Λιν Τζι με τις Τρεις Μυστηριώδεις Πύλες του και τις Δέκα Βουκολικές Εικόνες οι οποίες αναφέρουν λεπτομερώς τα βήματα της Ατραπού. Εδώ παρουσιάζουμε τις συμβολικές αυτές εικόνες που είναι γνωστές και σαν "δάμασμα του ταύρου".

1. Αναζητώντας το Βόδι

Μόνο στην ερημιά, χαμένο στην ζούγκλα, το παιδί ψάχνει.

Οι ορμητικοί χείμαρροι, τα μακρινά βουνά

και το ατέλειωτο μονοπάτι˙

εξαντλημένο και απελπισμένο δεν ξέρει πού να πάει.

Ακούει μόνο τα τζιτζίκια του δειλινού

να τραγουδούν στα σφεντάμια.

2. Παρατηρώντας τα Ίχνη

Πλάι στο ρυάκι και κάτω από τα δέντρα

είναι διάσπαρτα τα ίχνη του χαμένου.

Τα ευωδιαστά χορτάρια είναι πυκνά˙βρήκε τον δρόμο;

Ακόμα κι αν έχει φύγει πέρα από  τους λόφους,

ακόμα κι αν περιπλανιέται μακριά,

η μύτη του σηκώνεται ψηλά στον ουρανό

και τίποτε δεν μπορεί να το κρύψει.

3. Βλέποντας το Βόδι

Σε ένα μακρινό κλαδί κάθετα ένα αηδόνι που κελαηδάει γλυκά.

Ο ήλιος καίει και φυσάει μια απαλή αύρα,

στις όχθες οι ιτιές είναι πράσινες.

Το βόδι παρουσιάζεται εκεί από μόνο του˙

δεν έχει πού να κρυφτεί.

Το ολόλαμπρο κεφάλι του με τα μεγαλόπρεπα κέρατα˙

ποιος ζωγράφος μπορεί να το απεικονίσει;

4. Πιάνοντας το Βόδι

Με όλη την δύναμη του είναι του, πιάνει γερά το βόδι.

Αλλά πόσο άγριο το πείσμα του,

πόσο ανεξέλεγκτη η δύναμή του!

Ενώ περπατάει καμαρωτά στην πεδιάδα,

ξαφνικά χάνεται και πάλι σε μια ομιχλώδη

και δύσβατη πλαγιά του βουνού.

5. Βόσκοντας το Βόδι

Το παιδί δεν αποχωρίζεται το μαστίγιο και το λουρί,

για να μην περιπλανιέται το ζώο σε έναν κόσμο μιασμάτων.

Άμα φυλάγεται καλά, θα είναι πιο αγνό και πειθήνιο˙

χωρίς λουρί και χωρίς περιορισμό,

από μόνο του θα ακολουθεί τον βουκόλο.

6. Γυρισμός στο Σπίτι Καβάλα στο Βόδι

Καβάλα στο ζώο ακολουθεί αργά τον δρόμο για το σπίτι.

Τυλιγμένος στην βραδινή ομίχλη,

πόσο αρμονικά σβήνει ο ήχος της φλογέρας!

Πιάνοντας ένα τραγουδάκι για να περνάει η ώρα,

η καρδιά του πλημμυρίζει με απερίγραπτη χαρά!

Είναι ένας από τους γνώστες˙ χρειάζεται να το πούμε;

7. Ξέχασμα του Βοδιού και Απόσυρση του Ανθρώπου

Καβάλα στο ζώο φθάνει τελικά στο σπίτι,

όπου ξαφνικά, βόδι δεν υπάρχει πια.

Ο άνθρωπος κάθεται ήσυχα μόνος.

Αν και ο κόκκινος ήλιος έχει από ώρα ανατείλει,

ακόμα ονειρεύεται γαλήνια.

Κάτω από μια ψάθα είναι το μαστίγιο και το λουρί του.

8. Το Βόδι και ο Άνθρωπος Χάνονται από την Θέα

Όλα είναι κενά: το μαστίγιο, το λουρί, ο άνθρωπος και το βόδι.

Ποιος μπορεί να διερευνήσει το αχανές του ουρανού;

Πάνω σε έναν φούρνο που καίει δυνατά,

δεν μένει ούτε μια νιφάδα χιόνι.

Όταν φθάνει κανείς σε αυτήν την κατάσταση,

είναι έκδηλο το πνεύμα του αρχαίου δασκάλου.

9. Επιστροφή στις Ρίζες. Πίσω στην Πηγή

Επιστροφή στις Ρίζες, πίσω στην Πηγή.

Αυτό είναι κιόλας ένα βήμα λάθος!

Πολύ καλύτερα να είμαι σπίτι, τυφλός, κουφός και άπραγος.

Καθισμένος στην καλύβα, δεν διακρίνει τα πράγματα έξω.

Κοιτάει τα ποτάμια που κυλούν, κανείς δεν ξέρει πού˙

και τα λουλούδια που έντονα κοκκινίζουν,

κανείς δεν ξέρει για ποιον.

10. Είσοδος στην Πολιτεία με Χέρια που Σκορπίζουν Ευλογία

Με γυμνό στήθος και ξυπόλυτος βγαίνει στην αγορά˙

πασαλειμμένος με λάσπη και στάχτη˙ πόσο πλατιά χαμογελάει.

Δεν χρειάζεται η θαυματουργή δύναμη των θεών,

γιατί αγγίζει και ξαφνικά τα μαραμένα δέντρα αμέσως πρασινίζουν.

Αφροδίτη:

Η Αφροδίτη είναι ο δεύτερος πλανήτης από τον Ήλιο και έχει πάρει το όνομά του από  την ελληνική θεά της ομορφιάς και του κάλλους. Μερικές φορές η Αφροδίτη ονομάζεται «αδελφός πλανήτης» της Γης, γιατί και τα δυο αυτά ουράνια σώματα είναι αρκετά παρόμοια. Ενώ οι τροχιές όλων των πλανητών είναι ελλειπτικές, η τροχιά της Αφροδίτης είναι σχεδόν κυκλική, με εκκεντρότητα μικρότερη του 1%. Η Αφροδίτη είναι πιο κοντά στον Ήλιο από την Γη, γιατί όλο τον χρόνο φαίνεται σχεδόν στην ίδια κατεύθυνση από την Γη σε σχέση με τον Ήλιο. Ως εκ τούτου, μπορεί να δει κανείς την Αφροδίτη λίγη ώρα πριν από την ανατολή του ηλίου ή λίγη ώρα μετά το ηλιοβασίλεμα. Η Αφροδίτη είναι ένα από τα δύο ουράνια σώματα που μπορεί να δει κανείς τόσο την ημέρα όσο και την νύχτα· το άλλο είναι η Σελήνη. Γι’ αυτό μερικές φορές αναφέρεται σαν Αυγερινός ή Έσπερος (αποσπερίτης). Όταν είναι ορατή σε σκοτεινό ουρανό είναι το πιο λαμπρό αστέρι στον ουρανό.

Μια μέρα Αφροδίτης διαρκεί 243 γήινες ημέρες και το έτος της είναι 225 ημερών. Παραδόξως, η Αφροδίτη περιστρέφεται από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Για έναν παρατηρητή στην Αφροδίτη, ο Ήλιος θα ανατέλλει από τα δυτικά και θα δύει ανατολικά.

Επειδή η Αφροδίτη και η Γη χρειάζονται διαφορετικό χρονικό διάστημα για να ολοκληρώσουν τις τροχιές τους, περνάνε 8 χρόνια μέχρι αυτοί οι δύο πλανήτες να φθάσουν πάλι στο ίδιο αρχικό σημείο. Σε αυτό το διάστημα η Αφροδίτη έχει ολοκληρώσει 10 τροχιές και η Γη μόνον 8. Έτσι μέσα σε αυτά τα 8 χρόνια έχουμε δέκα συζυγίες ανώτερες και πέντε συζυγίες κατώτερες. Αν τις σημειώσουμε πάνω στον ζωδιακό, θα έχουμε σαν αποτέλεσμα το σχήμα ενός πεντάκτινου.

Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό γεγονός, αλλά υπάρχει και κάτι περισσότερο. Ο Ερμής, όπως η Αφροδίτη, έχει  μικρότερη τροχιά από την Γη· στην περίπτωση του Ερμή, πολύ μικρότερη. Ο Ερμής ολοκληρώνει τρεις τροχιές σε λιγότερο από 50 εβδομάδες, έτσι ώστε υπάρχουν έξι συζυγίες, τρεις κατώτερες και τρεις ανώτερες κάθε έτος. Αν και οι έξι σημειωθούν στον κύκλο του ζωδιακού το αποτέλεσμα θα είναι ένα εξάγραμμο. Έτσι έχουμε τον πεντάκτινο για την Αφροδίτη και τον εξάκτινο για τον Ερμή

Στην αστρολογία λέγεται ότι η Αφροδίτη διατηρεί, θρέφει, αναδομεί και όλοι όσοι ανήκουν στην επιρροή αυτού του πλανήτη είναι σε θέση να ζουν απλά και να εκτιμούν στο έπακρο την ομορφιά και την καλοσύνη. Είναι ο πλανήτης της δημιουργίας, επενεργώντας μέσω της ψυχής και όχι μέσω των αισθήσεων. Η αγάπη σαν ιδιότητα της Αφροδίτη είναι πάντα καθαγιασμένη και επιφέρει την αρμονία με την σύζευξη, την φιλία και την ψυχική ένωση. Οι κραδασμοί της Αφροδίτης επηρεάζουν άμεσα το ανώτερο μέρος της φύσης μέσα από την ανθρώπινη ψυχή και τον ανώτερο νου. Στην εσωτερική αστρολογία οι τρεις δεκανοί του Υδροχόου είναι ο Κρόνος, ο Ερμής και η Αφροδίτη. Με αυτήν την σειρά επηρεάζουν τον άνθρωπο και προάγουν το πεπρωμένο παρέχοντας ευκαιρίες μέσα από συγκρούσεις και φώτιση του νου και οδηγώντας τελικά στην επίτευξη της αδελφικής αγάπης που είναι η σοφία.

Η Αφροδίτη ήταν γνωστή στους αρχαίους Βαβυλώνιους από το 1600 π.Χ., και στο πολιτισμό των Μάγια (οι Μάγια ανέπτυξαν ένα ημερολόγιο που βασίζεται στην κίνηση της Αφροδίτης)· ήταν ευρέως γνωστή στους αρχαίους καιρούς επειδή είναι το τρίτο φωτεινότερο αντικείμενο στον ουρανό μετά τον Ήλιο και την Σελήνη. Η θεά του πλανήτη αυτού ήταν γνωστή ως Ατάργατις στους Φιλισταίους, Ιστάρ  στους Ασσύριους, Αστάρτη στους Σημίτες και Λακσμί στους Ινδούς.

Σύμφωνα με τον Όμηρο η Αφροδίτη ήταν κόρη του Δία και της Διώνης. Όμως σύμφωνα με τον Ησίοδο γεννήθηκε από τον αφρό που είχε διαποτιστεί από τα γεννητικά όργανα του Ουρανού, τα οποία ο Κρόνος είχε αποκόψει και είχε ρίξει στην θάλασσα. Η γυναίκα που γεννήθηκε από τα κύματα ήταν έτσι μια από τις πρώτες θεές. Από την στιγμή που βγήκε από το νερό μεταφέρθηκε από τον Ζέφυρο, πρώτα στα Κύθηρα και στην συνέχεια στις ακτές της Κύπρου. Εξαιτίας αυτής της διαφοράς ως προς την προέλευσή της ο Πλάτωνας αναγνώριζε δύο Αφροδίτες: η μια ήταν η ευγενής θεά της αγνής αγάπης, που ονομάζεται επίσης Ουρανία· ενώ η άλλη, η κόρη της Διώνης, ήταν η  πάνδημος Αφροδίτη.