ΓΙΑ ΜΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ -1

 

Ι. Προτάσεις για μια παγκόσμια πνευματικότητα

 

"Μήπως αυτό που χρειάζεται είναι μια μετατόπιση της συνείδησης ανάλογη με την στροφή προς μια οικουμενική κοινωνία, που να δίνει έμφαση στην παγκόσμια αλληλεξάρτηση; Εξερευνήστε μια μείζονα μετατόπιση στα συστήματα πεποιθήσεων σε σχέση με τα παιδιά και το μέλλον μας."

      - Phil Gang, διευθυντής του Institute for Educational Studies

 

Ο Πέτρος κοίταξε την δική του συνεισφορά στην τοιχογραφία μεγάλης κλίμακας της Γης. Είχε σταματήσει για μια στιγμή για να συμμετάσχει σε μια ομάδα μαθητών του δημοτικού που συμμετείχαν σε ένα διήμερο έργο τέχνης με τίτλο «Υφαίνοντας από κοινού τον Κόσμο». Όπως και οι άλλοι, ο Πέτρος είχε επιλέξει δύο μακρινά μέρη του κόσμου και στην συνέχεια τα συνέδεσε με ένα έγχρωμο νήμα. Το μήνυμα πίσω από το έργο ήταν προφανές - είχε ήδη ενσταλλαχθεί στον νου του μέσω της πολυπολιτισμικής και περιβαλλοντικής διδασκαλίας στο σχολείο του: Όλοι οι άνθρωποι και τα έθνη του κόσμου είναι αλληλένδετα. Όλοι ενώνονται σε μια μεγάλη παγκόσμια οικογένεια.

Από τον λαιμό του Πέτρου κρεμόταν ένα νέο φυλαχτό, ένα συμβολικό αντικείμενο που παραδοσιακά φοριόταν ως προστασία από τα κακά πνεύματα. Μόλις το είχε φτιάξει σε ένα εργαστήριο του σχολείου με τίτλο «Ινδιάνικα Κοσμήματα Λαιμού», το οποίο είχε στόχο να διδάξει στους μαθητές πώς να σχεδιάζουν τα δικά τους «προσωπικά φυλαχτά». Όρθια, η μητέρα του Πέτρου τοποθετούσε προσεκτικά τα προϊόντα δύο προηγούμενων εργαστηρίων: ένα ωραίο, πουλί του Αμαζονίου με μεγάλες φτερούγες και μια γκροτέσκα ινδιάνικη μάσκα.

Η Ημέρα της Γης (22 Απριλίου) είχε έλθει και είχε περάσει, αλλά μαθητές από κάθε δημοτικό σχολείο στο Sunnyvale της Καλιφόρνια, εξακολουθούσαν να τιμούν τη Μητέρα Γη και τους αυτόχθονές της. Στο ετήσιο Φεστιβάλ Hands on the Arts, το οποίο καταδεικνύει την προγραμματισμένη πανεθνική συνεργασία μεταξύ σχολείων και κοινοτήτων, τα παιδιά μπορούσαν να επιλέξουν μεταξύ 42 εργαστηρίων που διδάσκουν τη τις τέχνες και τις τελετουργίες των αυτόχθονων. Μέσα από δελεαστικούς τίτλους όπως «Ινδιάνικοι Στύλοι-Τοτέμ», «Κινέζικοι Δράκοντες», «Χοροί της Νότιας Ινδίας» και Αφρικανική Τυμπανοκρουσία», οι περιβαλλοντικά και πολιτικά ορθές εκφράσεις των πεποιθήσεων και πρακτικών του κόσμου παρότρυναν: «Ελάτε, δοκιμάστε, βιώστε».

Οι μαθητές το λάτρεψαν. Φορούσαν τα προσωπικά βραχιόλια τους από μεξικάνικες πνευματικές χάντρες. Σχεδίασαν τις δικές τους ινδιάνικες ονειροπαγίδες, μυστικιστικούς ιστούς αράχνης μέσα σε ιερούς κύκλους που υποτίθεται ότι θα εμπόδιζαν τα άσχημα όνειρα και θα καλωσόριζαν τα καλά. Έφτιαξαν ινδιάνικες θεραπευτικές ασπίδες που αναγνωρίζουν και φιλοξενούν τα προσωπικά τους πνεύματα ζώων. Δημιούργησαν τις «μυθικές μορφές και ζώα» του Παναμά και αγκάλιασαν τα «μαγικά ειδώλια» της νοτιοδυτικής Ινδίας.

Αγνοώντας τους αποκρυφιστικούς κινδύνους, γιόρτασαν την επιστροφή των ρυθμών, των τελετουργιών και των θρησκειών που κάποτε πυροδότησαν πολιτισμούς από την Νορβηγία ως την Αφρική και από την Αλάσκα ως την Αυστραλία. Τα πολυπολιτισμικά δρώμενα είναι διασκεδαστικά! Γιατί να μην είναι ο κόσμος ένας;

"Καθώς αναζητούμε απαντήσεις για τη διάσωση του πλανήτη, όλο και περισσότεροι άνθρωποι μελετουν τους παραδοσιακούς λαούς του πλανήτη. Αυτή είναι η ιστορία τωνΙνδιάνων, ο πνευματισμός μας και θέλουμε να την μοιραστούμε με τον κόσμο." -Alan Ross, επιθεωρητής της σχολής South Dakota school, συγγραφέας του Mitakuye Oyasin (Είμαστε Όλοι Συγγενείς)

 

Ενότητα στην διαφορετικότητα

Συνεργασία, γιορτή, ενότητα· αυτά τα χαρούμενα συνθήματα που σημάδεψαν την έκθεση Sunnyvale εκφράζουν την εσωτερική φωνή της καρδιάς του σημερινού πολιτιστικού μετασχηματισμού. Επιζητεί την ενότητα μεταξύ των εθνών, μεταξύ των πολιτισμών, μεταξύ του σχολείου και της κοινότητας και μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης. Δεν είναι περίεργο που οι μαθητές ορκίζονται πίστη σε μια πνευματοποιημένη Γη, τραγουδούν ύμνους σε μια νέα εποχή ειρήνης και - σε έντονη αντίθεση με τη Βιβλική αλήθεια - γιορτάζουν μια ενότητα που αρνείται όλα τα θρησκευτικά εμπόδια.

Αυτή η ενότητα είναι κεντρική στο διεθνές εκπαιδευτικό σύστημα. Το καθετί πρέπει να συνταιριάξει με όλα τα άλλα. Οι παλιές σκέψεις, τρόποι και πεποιθήσεις που δεν ταιριάζουν πρέπει να ακυρωθούν. Σε μια έκθεση του 1994 για το Johnson City Central School District στη Νέα Υόρκη, «ένα εθνικό μοντέλο διδακτικής αριστείας», ο δρ Τζον Τσάμπλιν ζητά «έναν μοχλό αλλαγής» σε κάθε σχολείο, μια «ολιστική συστημική προσέγγιση» και «αναθεωρημένες πεποιθήσεις, στάσεις και σχέσεις». Μια εξαιρετική προσωπικότητα στον εκπαιδευτικό στίβο, ο δρ. Champlin είναι ο εκτελεστικός διευθυντής του Εθνικού Κέντρου Εκπαίδευσης με Βάση το Αποτέλεσμα και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου για τον οργανισμό Partners for Quality Learning (Συνεργάτες για την Ποιοτική Μάθηση). Το «Σχέδιο για Αλλαγή» στο Johnson City Central School συνοψίζει ένα πανεθνικό πρότυπο:

«Η προσπάθεια διαμόρφωσης μιας νέας κουλτούρας απότυπώνοντας τις πεποιθήσεις, τις πρακτικές και τις αξίες μας σε γραπτές εισηγήσεις και πολιτικές που χρησιμοποιούμε συνεχώς ως βάση για ανανέωση και ανάπτυξη, ήταν καθοριστικής σημασίας. Εξαλείψαμε τις προηγούμενες πρακτικές όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε».

 Οι τρεις μαθησιακοί στόχοι που επιδιώκονταν στο πείραμα του Johnson City Central School ήταν μη ακαδημαϊκά, συναισθηματικά αποτελέσματα όπως αυτοκατευθυνόμενοι μαθητές, δημιουργικοί στοχαστές και συμμετέχοι σε ομάδες που θα μπορούσαν να συνεργαστούν με άλλες ομάδες.

Το 1992, το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο της Πολιτείας του Κάνσας ανακοίνωσε το επίσημο σχέδιό του για αλλαγή. Εξήγησε ότι «το σχέδιο Quality Performance Accreditation (Διαπίστευση Ποιότητας Απόδοσης), είναι μια διαδικασία που απαιτεί νέα σκέψη, νέες στρατηγικές, νέες συμπεριφορές και νέες πεποιθήσεις». Έχετε υπόψη ότι σχεδόν κάθε πολιτεία ακολουθεί το συνηθισμένο τρόπο εκπαίδευσης Δεν έχουν την πολυτέλεια να σπάσουν τη σχέση τους με τα παλιά εθνικά πρότυπα.

Οι περισσότεροι υποστηρικτές της αλλαγής μπορεί να μην παρακινούνται απευθείας από τους οικουμενικούς πνευματικούς ηγέτες, αλλά ακολουθούν το ίδιο μονοπάτι. Άλλωστε, οι άνθρωποι παντού λαχταρούν λύσεις για την ηθική διαφθορά του κόσμου και τις δομές που καταρρέουν. Αναζητούν πνευματικούς ηγέτες που μπορούν να οδηγήσουν τον κόσμο σε αυτούς τους ταραχώδεις καιρούς στη νέα χιλιετία. Περισσότερο από ποτέ, τα ευγενή συναισθήματα των πνευματικών οραματιστών προσφέρουν ελπίδα σε εκείνους που έχουν απορρίψει τη βιβλική αλήθεια.

Ο Noel Brown, Διευθυντής του Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα του ΟΗΕ (U.N. Environmental Programme), μιλώντας στους μαθητές της Μινεσότα είπε:

«Πρέπει να αναπτύξουμε μια καλύτερη αίσθηση σύνδεσης με όλη τη ζωή και όταν αναπτυχθεί αυτός ο σεβασμός, νομίζω ότι θα νιώθουμε πιο οικεία και άνετα σε αυτόν τον κόσμο».