Η Παραβολή της Σχεδίας
Κάποτε ο Βούδας είπε στους μαθητές του την ακόλουθη παραβολή. «Ένας άνθρωπος ξεκίνησε κάποτε για ένα μακρινό ταξίδι, αλλά πριν προχωρήσει πολύ βρέθηκε μπροστά σε ένα μεγάλο ποτάμι. Η μια όχθη του ήταν δύσβατη και γεμάτη κινδύνους, ενώ η απέναντι όχθη ήταν ασφαλής και ομαλή. Δεν υπήρχε καμιά βάρκα για να διασχίσει το ποτάμι ούτε καμιά γέφυρα που να ενώνει τις δυο όχθες. Έτσι ο άνθρωπος αυτός σκέφθηκε: ‘Αληθινά αυτό είναι πολύ φαρδύ και επικίνδυνο ποτάμι, αλλά δεν υπάρχει κανένα μέσον για να περάσω απέναντι. Θα πρέπει λοιπόν να κόψω καλάμια και κλαδιά και να φτιάξω μια σχεδία και έτσι ανεβαίνοντας στην σχεδία και κωπηλατώντας με τα χέρια και τα πόδια μου θα διασχίσω το νερό και θα φθάσω απέναντι’.
Έτσι ο άνθρωπος έκανε αυτό ακριβώς. Έφτιαξε μια σχεδία και ανεβαίνοντας πάνω της και κωπηλατώντας με τα χέρια και τα πόδια του έφθασε στην άλλη όχθη. Όταν έφθασε εκεί σκέφθηκε πάλι: ‘Αληθινά αυτή η σχεδία αποδείχθηκε μεγάλη βοήθεια για εμένα, γιατί ανεβαίνοντας πάνω της κατάφερα να φθάσω ασφαλής εδώ. Τώρα όμως θα την αφήσω στην όχθη και δεν θα συνεχίσω να την κουβαλάω μαζί μου στο ταξίδι μου’.
Έτσι κι εγώ, μαθητές μου, παρουσιάζω σ’ εσάς την διδασκαλία μου σαν μια σχεδία που είναι φτιαγμένη για να χρησιμεύσει σαν μέσον διαφυγής και όχι να γίνει μόνιμο απόκτημα. Κατανοήστε καλά αυτήν την παραβολή της σχεδίας, γιατί ακόμη και ο Ντάρμα πρέπει να εγκαταλειφθεί όταν φθάνετε στην άλλη όχθη του Νιρβάνα!»
Από την παραβολή αυτή καταλαβαίνουμε πόση λίγη σημασία πρέπει να δίνεται σε όλα τα πράγματα του κόσμου της σχετικότητας – της Μάγια. Το καθετί ακόμη και η διδασκαλία ενός τέλεια Φωτισμένου έχει μόνο παροδική, προσωρινή και σχετική αξία. Επίσης η παραβολή αυτή τονίζει την αξία της προσπάθειας με ανθρώπινα χέρια και πόδια, γιατί η διδασκαλία είναι αποτελεσματική μόνο αν χρησιμοποιηθεί προσωπική προσπάθεια.